مجله علمی

  زمینه و هدف: عفونت ادراری یکی از شایع‌ترین عفونت‌های باکتریال سنین کودکی است که در صورت درمان نامناسب آنتی‌بیوتیکی، می‌تواند منجر به عوارض جدی شود. هدف از این مطالعه، تعیین جرم‌های شایع و نیز تعیین حساسیت آنتی‌بیوتیکی آن‌ها در کودکان مبتلا به عفونت ادراری است.

  روش تحقیق: این مطالعه توصیفی – تحلیلی آینده‌نگر از نوع مقطعی در طی یک سال 89 - 1388 انجام شد. کلیه کودکان زیر 13 سال که به آزمایشگاه بیمارستان امام رضا (ع) در بیرجند ارجاع شدند و کشت ادرار مثبت داشتند، وارد مطالعه شدند. پارامترهای مورد مطالعه شامل سن و جنس بیماران، نوع باکتری رشد کرده در کشت ادرار و حساسیت و مقاومت آن‌ها به آنتی‌بیوتیک‌های رایج بود. اطلاعات وارد سیستم SPSS شد و به وسیله آزمون Exact fisher مورد بررسی قرار گرفت.

  یافته‏ها: 100 نفر کودک (84 دختر و 16 پسر) با کشت ادرار مثبت مورد بررسی قرار گرفتند. بیشترین میزان ابتلا به عفونت ادراری مربوط به گروه سنی زیر دو سال بود. در همه سنین میزان ابتلا دختران بیشتر از پسران بود. شایع‌ترین ارگانیسم در هر دو جنس اشرشیاکلی بود. ارتباط معنی‌داری بین نوع میکروارگانیسم و سن ابتلا به عفونت ادراری وجود داشت. شایع‌ترین عامل عفونت ادراری در تمام گروه‌های سنی اشرشیاکلی (75 درصد) بود. پروتئوس (11 درصد) و سایر میکروارگانیسم‌ها (14 درصد) در رده‌های بعدی قرار داشتند. اشرشیاکلی بیشترین حساسیت را به سفتریاکسون و سفتازیدیم و بیشترین مقاومت را به سفالکسین و کوتریموکسازول داشت. بدون توجه به نوع میکروب، بیشترین حساسیت میکروبی به سفتازیدیم، سفتریاکسون، سفکسیم و نالیدیکسیک اسید و بیشترین میزان مقاومت به کوتریموکسازول و سفالکسین بود.

  نتیجه‏گیری: با توجه به یافته‌های این مطالعه پیشنهاد می‌شود که در بیرجند در مواردی که لازم است عفونت ادراری به طور سرپایی درمان شود، از نالیدیکسیک اسید و سفکسیم و در بیماران بستری از سفتریاکسون و سفتازیدیم استفاده شود. انتخاب آنتی‌بیوتیک برای درمان عفونت ادراری باید بر اساس شیوع منطقه‌ای باکتری‌ها و حساسیت به آنتی‌بیوتیک باشد و بر اساس یک راهنمای واحد برای درمان نباشد.