Research code: 455451
Ethics code: ir.Bums.REC.1397.349
Azarkar G, Ziaee M, Esmaeilpour A. Determination of the incidence of osteomyelitis and risk factors in patients with diabetic foot ulcer in Birjand, Iran: Short Communication. Journals of Birjand University of Medical Sciences 2022; 29 (1) :57-66
URL:
http://journal.bums.ac.ir/article-1-3004-fa.html
آذرکار قدسیه، ضیائی مسعود، اسماعیل پور علی. مقاله کوتاه: تعیین فراوانی و عوامل خطر بروز استئومیلیت در بیماران مبتلا به زخم پای دیابتی در شهرستان بیرجند. مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی بیرجند. 1401; 29 (1) :57-66
URL: http://journal.bums.ac.ir/article-1-3004-fa.html
1- مرکز تحقیقات بیماریهای عفونی، دانشگاه علوم پزشکی بیرجند، بیرجند، ایران
2- مرکز تحقیقات بیماریهای عفونی، دانشگاه علوم پزشکی بیرجند، بیرجند، ایران ، hosseiny.samane@gmail.com
چکیده: (2607 مشاهده)
زخم پای دیابتی از شایعترین عوارض بیماری دیابت است که در صورت عدم درمان، مبتلایان را در معرض خطر عفونت زخم، استئومیلیت و قطع اندام تحتانی قرار میدهد. از این رو، تشخیص دقیق و سریع عفونت زخم و استئومیلیت گامی مهم در درمان این عارضه خطرناک و ناتوان کننده است. از این رو پژوهش حاضر در فاصله سالهای 1392 تا 1397 در شهرستان بیرجند و به منظور تعیین فراوانی ابتلا به استئومیلیت و بررسی عوامل زمینهساز آن در بیماران مبتلا به زخم پای دیابتی انجام پذیرفت.
این مطالعه اپیدمیولوژیک از نوع تحلیلی-گذشته نگر بود. روش نمونهگیری به صورت سرشماری بود. دادههای جمعیتی و بالینی مورد نیاز از طریق بررسی اطلاعات پرونده پزشکی بیماران و با استفاده از یک چک لیست تدوین شده توسط مجری طرح جمعآوری شد. تحلیل دادهها با استفاده از نرمافزار SPSS (نسخه 18) انجام پذیرفت و نتایج کمّی و کیفی به ترتیب به صورت میانگین±خطای معیار و درصد گزارش شدند.
نتایج پژوهش حاضر نشان داد که ارتباط معنیداری میان محل زخم اندام تحتانی و احتمال بروز استئومیلیت وجود دارد؛ بهطوریکه زخمهای دیابتی واقع در انگشتان پا بیشترین شانس ابتلا به استئومیلیت را دارند (0/02=P). با این حال میان زخمهای پای راست و چپ تفاوت معنیداری از نظر میزان احتمال بروز استئومیلیت مشاهده نشد. همچنین میانگین مقدار سرعت رسوب گلبولهای قرمز در بیماران دیابتی مبتلا به استئومیلیت به طور معنیداری بالاتر از بیماران دیابتی غیر مبتلا به استئومیلیت بود (0/04=P)؛ هرچند که چنین تفاوتی معنیداری در خصوص پروتئین واکنشگر C و لکوسیتوز مشاهده نشد. سن و جنسیت بیماران نیز تأثیر معنیداری بر شانس بروز استئومیلیت نداشتند.
در مجموع نتایج پژوهش حاضر نشان دهنده ارتباط معنیدار میان محل زخم اندام تحتانی با شانس بروز استئومیلیت بود؛ بهطوریکه زخمهای واقع در انگشتان پا بیشترین احتمال ابتلا به استئومیلیت را دارند.
نوع مطالعه:
مقاله اصیل پژوهشی |
موضوع مقاله:
عفوني دریافت: 1400/1/24 | پذیرش: 1400/6/29 | انتشار الکترونیک پیش از انتشار نهایی: 1400/8/9 | انتشار الکترونیک: 1401/1/15