مجله علمی

زمینه و هدف: دیابت قندی باعث افزایش استرس اکسیداتیو در اثر افزایش تولید رادیکال‌های آزاد اکسیژن و کاهش فعالیت سیستم دفاع آنتی‌اکسیدانی می‌شود. فلاوونولیگنان سیلی‌مارین دارای اثر ضدّ دیابتی است و هدف از انجام این مطالعه، ارزیابی اثر تجویز آن بر سطح سرمی آسپارتات و آلانین آمینوترانسفراز و سطح مالون دی‌آلدئید در دو بافت قلب وکبد بود. روش تحقیق: در این مطالعه تجربی، 40 سر موش‌ صحرایی نر به پنج گروه کنترل، کنترل تحت تیمار با سیلی‌مارین (100 میلی‌گرم بر کیلوگرم)، دیابتی و دو گروه دیابتی تحت درمان با سیلی‌مارین (50 و 100 میلی‌گرم بر کیلوگرم) تقسیم شدند. سیلی‌مارین از روز دهم پس از تزریق استرپتوزوتوسین به مدت 4 هفته (داخل صفاقی و روزانه) تجویز شد. سطح سرمی آسپارتات و آلانین آمینوترانسفراز قبل از مطالعه و در انتهای مطالعه سنجش شد؛ به علاوه سطح مالون دی‌آلدئید در دو بافت قلب و کبد بر اساس واکنش تیوباربیتوریک اسید اندازه‌گیری شد. یافته‌ها: در گروه دیابتی دریافت‌کننده دوز بالای سیلی‌مارین، میزان گلوکز سرم در هفته ششم به طور معنی‌دار کمتر از گروه دیابتی بود (007/0P=)؛ بعلاوه، در موش‌های دیابتی، یک افزایش معنی‌دار در سطح سرمی آسپارتات (028/0P=) و آلانین آمینوترانسفراز (008/0(P= مشاهده شد و درمان با سیلی‌مارین در دوز 100، تنها سطح سرمی آلانین آمینوترانسفراز را به صورت معنی‌داری کاهش داد (034/0P=)؛ به علاوه دیابت باعث افزایش معنی‌دار سطح مالون دی‌آلدئید در دو بافت قلب (009/0P=) و کبد (008/0P=) شد و درمان با دوز بالای سیلی‌مارین به صورت معنی‌دار، سطح مالون دی‌آلدئید را فقط در بافت کبد کاهش داد (026/0P=). نتیجه‌گیری: درمان دراز مدت با سیلی‌مارین در دوز 100 میلی‌گرم بر کیلوگرم می‌تواند، سطح سرمی آلانین آمینوترانسفراز و سطح کبدی مالون دی‌آلدئید را در حالت دیابت قندی در موش صحرائی کاهش دهد و بر سطح سرمی آنزیم آسپارتات آمینوترانسفراز و سطح قلبی مالون دی‌آلدئید در دوز بکار رفته، تأثیر معنی‌دار ندارد.