دوره 19، شماره 1 - ( بهار 1391 )                   جلد 19 شماره 1 صفحات 21-12 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:

Roghani M, Baluchnejadmojarad T, Roghani Dehkordi F. The effect of chronic silymarin on serum level of some enzyme markers and tissue level of malondialdehyde in diabetic rats. J Birjand Univ Med Sci 2012; 19 (1) :12-21
URL: http://journal.bums.ac.ir/article-1-831-fa.html
روغنی مهرداد، بلوچ‌نژاد مجرد توراندخت، روغنی دهکردی فرشاد. اثر تجویز دراز مدت سیلی‌مارین بر برخی شاخص‌های آنزیمی و سطح بافتی مالون‌ دی‌آلدئید در موش صحرایی دیابتی. مجله علمي دانشگاه علوم پزشكي بيرجند 1391; 19 (1) :21-12

URL: http://journal.bums.ac.ir/article-1-831-fa.html


1- مرکز تحقیقات نوروفیزیولوژی، دانشگاه شاهد، تهران، ایران
2- استاد گروه فیزیولوژی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران ، tmojarad@yahoo.com
3- دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران
چکیده:   (23705 مشاهده)

زمینه و هدف: دیابت قندی باعث افزایش استرس اکسیداتیو در اثر افزایش تولید رادیکال‌های آزاد اکسیژن و کاهش فعالیت سیستم دفاع آنتی‌اکسیدانی می‌شود. فلاوونولیگنان سیلی‌مارین دارای اثر ضدّ دیابتی است و هدف از انجام این مطالعه، ارزیابی اثر تجویز آن بر سطح سرمی آسپارتات و آلانین آمینوترانسفراز و سطح مالون دی‌آلدئید در دو بافت قلب وکبد بود. روش تحقیق: در این مطالعه تجربی، 40 سر موش‌ صحرایی نر به پنج گروه کنترل، کنترل تحت تیمار با سیلی‌مارین (100 میلی‌گرم بر کیلوگرم)، دیابتی و دو گروه دیابتی تحت درمان با سیلی‌مارین (50 و 100 میلی‌گرم بر کیلوگرم) تقسیم شدند. سیلی‌مارین از روز دهم پس از تزریق استرپتوزوتوسین به مدت 4 هفته (داخل صفاقی و روزانه) تجویز شد. سطح سرمی آسپارتات و آلانین آمینوترانسفراز قبل از مطالعه و در انتهای مطالعه سنجش شد؛ به علاوه سطح مالون دی‌آلدئید در دو بافت قلب و کبد بر اساس واکنش تیوباربیتوریک اسید اندازه‌گیری شد. یافته‌ها: در گروه دیابتی دریافت‌کننده دوز بالای سیلی‌مارین، میزان گلوکز سرم در هفته ششم به طور معنی‌دار کمتر از گروه دیابتی بود (007/0P=)؛ بعلاوه، در موش‌های دیابتی، یک افزایش معنی‌دار در سطح سرمی آسپارتات (028/0P=) و آلانین آمینوترانسفراز (008/0(P= مشاهده شد و درمان با سیلی‌مارین در دوز 100، تنها سطح سرمی آلانین آمینوترانسفراز را به صورت معنی‌داری کاهش داد (034/0P=)؛ به علاوه دیابت باعث افزایش معنی‌دار سطح مالون دی‌آلدئید در دو بافت قلب (009/0P=) و کبد (008/0P=) شد و درمان با دوز بالای سیلی‌مارین به صورت معنی‌دار، سطح مالون دی‌آلدئید را فقط در بافت کبد کاهش داد (026/0P=). نتیجه‌گیری: درمان دراز مدت با سیلی‌مارین در دوز 100 میلی‌گرم بر کیلوگرم می‌تواند، سطح سرمی آلانین آمینوترانسفراز و سطح کبدی مالون دی‌آلدئید را در حالت دیابت قندی در موش صحرائی کاهش دهد و بر سطح سرمی آنزیم آسپارتات آمینوترانسفراز و سطح قلبی مالون دی‌آلدئید در دوز بکار رفته، تأثیر معنی‌دار ندارد.

متن کامل [PDF 675 kb]   (2590 دریافت)    
نوع مطالعه: مقاله اصیل پژوهشی | موضوع مقاله: طب سنتي و طب مكمل
دریافت: 1390/2/17 | پذیرش: 1391/1/30 | انتشار الکترونیک: 1394/12/20

ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:
CAPTCHA

ارسال پیام به نویسنده مسئول


بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.

کلیه حقوق این وب سایت متعلق به مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی بیرجند می باشد.

طراحی و برنامه نویسی : یکتاوب افزار شرق

© 2024 CC BY-NC 4.0 | Journal of Birjand University of Medical Sciences

Designed & Developed by : Yektaweb