مجله علمی دانشگاه

  زمینه و هدف: فلوئور به مقدار ناچیزی در جیره غذایی افراد وجود دارد و عمده‏ترین راه جذب آن از طریق آب آشامیدنی است. استاندارد 1053 مؤسسه استاندارد و تحقیقات صنعتی ایران، میزان فلوئور در آب را بسته به میزان دما، بین 6/0 تا mg/L 1/7 توصیه می‏کند. مطالعه حاضر با هدف تعیین میزان فلوئور در منابع آب آشامیدنی استان خراسان جنوبی انجام شد.

  روش تحقیق: در این مطالعه توصیفی- تحلیلی، طیّ یک سال، به روش سرشماری از منابع مختلف آب شرب تحت پوشش شهرها و روستاهای استان، به روش استاندارد نمونه‏برداری و در آزمایشگاه با دستگاه اسپکتروفتومتر بررسی گردید. داده‏ها با استفاده از نرم‏افزار SPSS (ویرایش 11) در سطح 05/0=α مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند.

  یافته‌ها: از مجموع 314 نمونه آب اخذشده، 8/46% از مناطق شهری و 2/53% از مناطق روستایی بود. میانگین میزان فلوئور آب شرب در استان 24/0±5208/0 mg/L بود. میانگین میزان فلوئور در مناطق شهری، 15/0±4482/0 mg/L  و در مناطق روستایی 27/0±5847/0 mg/L بود؛ این اختلاف از نظر آماری معنی‏دار بود (001/0>P). از نظر منابع تأمین آب شرب، میانگین میزان فلوئور در چاه با 23/0±5519/0 mg/L بیشترین و در چشمه‏ها با 22/0±3333/0 mg/L  کمترین میزان فلوئور را تشکیل می‏داد. در بین شهرستان‏های استان، کمترین و بیشترین میانگین میزان فلوئور به ترتیب مربوط به بیرجند (24/0±4790/0 mg/L) و قاین (21/0±5958/0 mg/L) بود.

  نتیجه‌گیری: میزان فلوئور در منابع آب همه شهرستان‏های استان خراسان جنوبی کمتر از میزان حداقل توصیه شده است که ضرورت دارد تلاش جدّی جهت حل این مشکل به عمل آید.