مجله علمی دانشگاه

زمینه و هدف: حدود 50% سالمندان، مبتلا به بی‌خوابی همراه با علائم اختلال در به‌خواب‌رفتن، در خواب باقی‌ماندن یا احساس خستگی به هنگام بیداری هستند. تغییرات متعدّدی همراه با افزایش سن، می‌توانند خطر ابتلای سالمندان به اختلالات خواب را افزایش دهند. هدف از این مطالعه، بررسی تأثیر مکمل‌یاری منیزیم در بهبود بی‌خوابی در سالمندان بود. روش تحقیق: این پژوهش، به شیوه کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور انجام شده است. 46 سالمند مبتلا به بی‌خوابی، به دو گروه مکمل منیزیم و دارونما تقسیم شدند و به مدت 8 هفته، تحت مداخله روزانه با mg500 منیزیم یا دارونما قرار گرفتند. در ابتدا و انتهای مطالعه، پرسشنامه‌های ISI، فعالیت بدنی و Sleep-log تکمیل شد. عوامل مخدوشگر آنتروپومتریک و رژیم غذایی، با پرسشنامه یادآمد سه‌روزه خوراک به دست آمد؛ همچنین میزان منیزیم، رنین، ملاتونین و کورتیزول سرم انداز‌ه‌گیری شد. آنالیزهای غذایی با نرم افزار N4 و آنالیزهای آماری با نرم افزار SPSS (ویرایش 19) انجام شد. یافته‌ها: بر اساس نتایج این مطالعه، مکمل‌یاری منیزیم، به میزان معنی‌داری باعث افزایش مدت زمان (002/0P=) و بازده خواب (03/0P=)، سطح ملاتونین (007/0P=) و رنین سرم (001/0P<) شد؛ همچنین باعث کاهش شاخص شدت بی‌خوابی (006/0P=)، زمان به خواب رفتن (02/0P=) و سطح کورتیزول سرم (008/0P=)، در گروه مکمل منیزیم نسبت به دارونما شد؛ در حالی که زمان در بستر بودن (37/0P=)، زمان برخاستن از خواب (08/0P=) و سطح منیزیم سرم (06/0P=)، تفاوت معنی‌داری را نشان ندادند. نتیجه‌گیری: مکمل‌یاری منیزیم احتمالاً می‌تواند باعث بهبود شاخص‌های پرسشنامه‌ای و بیوشیمیایی خواب در سالمندان شود.