مجله علمی دانشگاه

زمینه و هدف: کشت و رنگ‌آمیزی‌های زیل‌نلسون و فلوئورسنت، روش‌های استاندارد تشخیص سل هستند. وقت‌گیر بودن و گاه دقت پایین آنها مطرح‌کننده نیاز به روش‌های تشخیصی سریع‌تر و دقیق‌تر می‌باشد؛ روش‌هایی که بتوانند در موارد عدم دسترسی به نمونه مناسب جهت اسمیر و کشت، جایگزین اقدامات تهاجمی گردند و علاوه بر آسان و سریع‌بودن، دقت تشخیصی قابل قبول داشته باشند. هدف از این مطالعه، بررسی ارزش تشخیصی PCR خون در سل ریوی می‌باشد. روش تحقیق: این مطالعه روایی یک روش تشخیصی، بر روی 64 بیمار مبتلا به سل ریوی اثبات شده (بر اساس معیارهای پروتکل ملی سل) و 28 فرد کاملاً سالم انجام گرفت. از تمام این افراد 5/4 میلی‌لیتر خون تهیه و با 5/0 میلی‌لیتر EDTA مخلوط گردید. آزمایش PCR پس از DNA Extraction با استفاده از پرایمر SI 6110 انجام شد. یافته‌ها: میانگین سنی گروه مورد، 6/18±8/49 و در گروه شاهد 5/18±2/48 بود و از این افراد به ترتیب 4/48% در گروه مورد و 25% در گروه شاهد مرد بودند.PCR خون در 23 بیمار مبتلا به سل ریوی، مثبت گزارش شد؛ اما هیچکدام از افراد گروه شاهد، PCR مثبت نداشتند که حساسیت 7/35% و ویژگی 100% برای این آزمایش محاسبه می‌گردد. نتیجه‌گیری: با در نظر گرفتن ویژگی 100% PCR (علی‌رغم حساسیت کم)، در شرایطی که دسترسی به یک نمونه مناسب وجود ندارد، PCR مثبت خون نیاز به انجام اقدامات تهاجمی را برطرف می‌کند و با قطعی‌شدن سریع تشخیص و درمان زودرس، بیمار نجات می‌یابد.