مجله علمی

  زمینه و هدف: اختلالات متابولیسم مس (cu) از مشخصات دیابت نوع یک به حساب می‌آید. هیپرگلیسمی و افزایش تولید رادیکال‌های آزاد در دیات نوع یک منجر به افزایش سطح پلاسمایی مس و در نتیجه تشدید دوباره تنش اکسیداتیو می‌گردد. مطالعه حاضر با هدف تعیین اثرات آنتی‌اکسیدانی انسولین و اسید اسکوربیک بر میزان سطح پلاسمایی مس در رت‌های دیابتیک‌شده انجام شد.

  روش تحقیق: این مطالعه تجربی بر روی 30 سر رت نژاد ویستار انجام شد. دیابت نوع یک توسط یک دوز داخل صفاقی استرپتوزوتوسین ( mg/kg 60) ایجاد شد. پس از گذشت چهار روز رت‌هایی که استرپتوزوتوسین دریافت کرده بودند، هیپرگلیسمی واضح و ثابت mg/dL 350 > را نشان دادند. پس از گذشت شش هفته، حیوانات به پنج گروه شاهد، دیابتیک، دیابتیک درمان شده با اسید اسکوربیک، دیابتیک درمان شده با انسولین و دیابتیک درمان شده با انسولین/اسیداسکوربیک تقسیم شدند؛ پس از دو هفته درمان، سطح پلاسمایی مس با روش جذب اتمی اندازه‌گیری شد.

  یافته‌ها: سنجش پلاسمایی مس در گروه دیابتیک بدون درمان نشان داد که دیابت کنترل نشده، باعث افزایش قابل توجه میزان پلاسمایی مس نسبت به گروه شاهد می‌گردد (05/0>P)؛ در حالی که در گروههای دیابتیک تحت درمان با اسید اسکوربیک، اسیداسکوربیک/ انسولین و انسولین، میزان پلاسمایی مس اختلاف معنی‌داری نسبت به گروه شاهد نشان نداد (05/0

  نتیجه‌گیری: نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که درمان با انسولین و اسید اسکوربیک به صورت منفرد یا ترکیبی می‌تواند سطح پلاسمایی مس را در رت‌های دیابتیک در حد نرمال حفظ نماید.