Abbasi M, Soltani G, Karamrudi A, Azari A, Azizi Farsani H. Effect of ticlopedin administration on mediastinal hemorrhage increase after off-pump coronary artery bypass surgery . Journals of Birjand University of Medical Sciences 2008; 15 (3) :20-25
URL:
http://journal.bums.ac.ir/article-1-338-fa.html
عباسی تشنیزی محمد، سلطانی قاسم، کرمرودی علیرضا، آذری علی، عزیزی فارسانی حمیدرضا. اثر تیکلوپدین در افزایش میزان خونریزی مدیاستینال پس از عمل جراحی عروق کرونر بدون استفاده از پمپ قلبی- ریوی. مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی بیرجند. 1387; 15 (3) :20-25
URL: http://journal.bums.ac.ir/article-1-338-fa.html
1- فوق تخصص جراحی قلب و استادیار گروه آموزشی جراحی قلب و توراکس، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی مشهد ، abbasim@mums.ac.ir
چکیده: (17105 مشاهده)
زمینه و هدف: در حال حاضر عمل جراحی عروق کرونر با استفاده از پمپ قلبی- ریوی (on-pump) یا بدون استفاده از آن (off-pump) انجام میگردد. بیمارانی که تحت عمل جراحی عروق کرونر با روش بدون پمپ (OPCAB) قرار میگیرند، پتانسیل بیشتری جهت انعقاد خون دارند و احتمال ترومبوز در عروق پیوندی آنها زیاد است؛ برای مقابله با این عارضه و کاهش حوادث ایسکمیک، از داروهای ضدّ فعالیت پلاکتی از جمله تیکاوپیدین در اغلب مراکز دنیا استفاده میشود. مطالعه حاضر با هدف تعیین عوارض تجویز زودهنگام تیکلوپدین پس از عمل جراحی عروق کرونر در روش OPCAB انجام شد. روش تحقیق: این مطالعه نیمه تجربی (کارآزمایی بالینی) بر روی 300 بیمار بستری در بخش جراحی قلب بیمارستان امام رضا (ع) وابسته به دانشگاه علوم پزشکی مشهد انجام شد. بیمارانی که در چهار ساعت اول پس از عمل کمتر از cc/h 100 درناژ داشتند، در دو گروه 150 نفره قرار گرفتند. در گروه اول (آزمون) مصرف تیکلوپدین به مدت چهار هفته ادامه یافت؛ در گروه دوم (شاهد) تیکلوپدین تجویز نگردید. به افراد هر دو گروه قبل و بعد از عمل آسپیرین داده شد. پیگیری بیماران با استفاده از تلفن بعد از ترخیص از بیمارستان طی 6 تا 12 ماه انجام شد. دادههای جمعآوری شده با استفاده از آزمون کای دو در سطح معنیداری 05/0P≤ مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. یافتهها: هیچکدام از بیماران گروه اول احتیاج به عمل مجدّد به علت درناژ نداشتند. میزان درناژ بیماران گروه تیکلوپیدین در 24 ساعت اول mL 423±1005 و در گروه شاهد mL 400±950 بود. میزان تزریق خون و تعداد بیمارانی که خون به آنها تزریق شد در هر دو گروه تقریباً مساوی بود. مرگ و میر بیمارستانی در گروه تیکلوپدین 2/1% و در گروه شاهد 2/3% بود (314/0=P). اختلافی در میزان مرگ و میر و یا حوادث قلبی- عروقی در طی شش ماه در دو گروه مشاهده نشد. خونریزی از دستگاه گوارش در گروه تیکلوپیدین 5/2% و در گروه شاهد 9/0% گزارش شد (234/0=P). نتیجهگیری: این تحقیق نشان داد که تجویز تیکلوپدین بر اساس روش فوق میزان خونریزی پس از عمل را افزایش نمیدهد.
نوع مطالعه:
مقاله اصیل پژوهشی |
دریافت: 1387/11/29 | پذیرش: 1394/12/20 | انتشار الکترونیک: 1394/12/20