دوره 26، شماره 2 - ( تابستان 1398 )
جلد 26 شماره 2 صفحات 185-176 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Vahdaninya Z, Nakhaei M, Sharifzadeh G, Nasiri A, Baghernejad Hesari B F. Storytelling, a new approach in empowering mothers in the prevention of childhood accidents. Journals of Birjand University of Medical Sciences 2019; 26 (2) :176-185
URL: http://journal.bums.ac.ir/article-1-2397-fa.html
URL: http://journal.bums.ac.ir/article-1-2397-fa.html
وحدانی نیا زهرا، نخعی مریم، شریف زاده غلامرضا، نصیری احمد، باقرنژاد حصاری بی بی فاطمه. داستان‌گویی، روشی نوین برای توانمندسازی مادران در زمینه پیشگیری از حوادث کودکان. مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی بیرجند. 1398; 26 (2) :176-185
1- مرکز تحقیقات عوامل اجتماعی مؤثّر بر سلامت، دانشگاه علوم پزشکی بیرجند، بیرجند، ایران ، vahdane@bums.ac.ir
2- گروه پرستاری، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی بیرجند، بیرجند، ایران
3- مرکز تحقیقات عوامل اجتماعی مؤثر بر سلامت، دانشگاه علوم پزشکی بیرجند، بیرجند، ایران
2- گروه پرستاری، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی بیرجند، بیرجند، ایران
3- مرکز تحقیقات عوامل اجتماعی مؤثر بر سلامت، دانشگاه علوم پزشکی بیرجند، بیرجند، ایران
چکیده: (7107 مشاهده)
زمینه و هدف: کودکان به‌دلیل ویژگی‌های فیزیولوژیکی و رفتاری خاص، بیش از سایرین در معرض حوادث بوده و نیازمند مراقبت از سوی یک فرد بالغ هستند؛ بنابراین مطالعه حاضر با هدف بررسی تأثیر آموزش به دو روش داستان‌گویی و خودآموز بر توانمندی مادران در زمینه پیشگیری از حوادث کودکان صورت پذیرفته است.
روش تحقیق: پژوهش حاضر یک مطالعه کارآزمایی میدانی تصادفی‌شده است که بر روی 60 مادر دارای کودک 1 تا 59 ماهه اجرا گردید. ابزار پژوهش یک پرسشنامه محقق‌ساخته است که روایی و پایایی آن به اثبات رسیده است. جلسات آموزشی در قالب ۲۴ جلسه آموزش اصول پیشگیری از حوادث شایع استان، به دو روش داستان‌گویی و خودآموز اجرا شد. تجزیه و تحلیل داده‌ها به‌وسیله آزمون‌های آماری کای‌اسکوئر، فیشر، تی‌تست مستقل، تعقیبی بن‌فرونی و آزمون آنالیز واریانس تکرارشده در سطح 0/05=α صورت پذیرفت.
یافته‌ها: هر دو روش آموزشی، نمره توانمندی مادران را نسبت به قبل به‌صورت معنی‌داری ارتقا داد (0/001P<). در مقایسه دو روش، اگر چه میانگین تغییرات نمره توانمندی، قبل و بلافاصله پس از مداخله تفاوت معنی‌داری نداشت، اما میانگین تغییرات نمره سه ماه بعد نسبت به قبل و بلافاصله بعد از آن تفاوت آماری معنی‌داری را نشان داد و داستان‌گویی توانست اثربخشی بیشتری بر ارتقای توانمندی مادران سه ماه پس از مداخله نسبت به قبل (0/02=P) و بلافاصله بعد از آن (0/04=P) داشته باشد.
نتیجه‌گیری: آموزش به هر دو روش می‌تواند منجر به توانمندی مادران گردد؛ ولی با توجه به کاهش نمره توانمندی پس از سه ماه در گروه خودآموز، داستان‌گویی روش مؤثّرتری در مادران است.
روش تحقیق: پژوهش حاضر یک مطالعه کارآزمایی میدانی تصادفی‌شده است که بر روی 60 مادر دارای کودک 1 تا 59 ماهه اجرا گردید. ابزار پژوهش یک پرسشنامه محقق‌ساخته است که روایی و پایایی آن به اثبات رسیده است. جلسات آموزشی در قالب ۲۴ جلسه آموزش اصول پیشگیری از حوادث شایع استان، به دو روش داستان‌گویی و خودآموز اجرا شد. تجزیه و تحلیل داده‌ها به‌وسیله آزمون‌های آماری کای‌اسکوئر، فیشر، تی‌تست مستقل، تعقیبی بن‌فرونی و آزمون آنالیز واریانس تکرارشده در سطح 0/05=α صورت پذیرفت.
یافته‌ها: هر دو روش آموزشی، نمره توانمندی مادران را نسبت به قبل به‌صورت معنی‌داری ارتقا داد (0/001P<). در مقایسه دو روش، اگر چه میانگین تغییرات نمره توانمندی، قبل و بلافاصله پس از مداخله تفاوت معنی‌داری نداشت، اما میانگین تغییرات نمره سه ماه بعد نسبت به قبل و بلافاصله بعد از آن تفاوت آماری معنی‌داری را نشان داد و داستان‌گویی توانست اثربخشی بیشتری بر ارتقای توانمندی مادران سه ماه پس از مداخله نسبت به قبل (0/02=P) و بلافاصله بعد از آن (0/04=P) داشته باشد.
نتیجه‌گیری: آموزش به هر دو روش می‌تواند منجر به توانمندی مادران گردد؛ ولی با توجه به کاهش نمره توانمندی پس از سه ماه در گروه خودآموز، داستان‌گویی روش مؤثّرتری در مادران است.
نوع مطالعه: مقاله اصیل پژوهشی |
موضوع مقاله:
پرستاری- سلامت و بلایا
دریافت: 1396/10/2 | پذیرش: 1397/2/16 | انتشار الکترونیک: 1398/3/29
دریافت: 1396/10/2 | پذیرش: 1397/2/16 | انتشار الکترونیک: 1398/3/29
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
Attribution-NoneCommercial CC BY-NC