۵ نتیجه برای پروژسترون
فاطمه همائی شاندیز، حمید سعیدی ساعدی، نوریه شریفی،
دوره ۱۶، شماره ۲ - ( ۴-۱۳۸۸ )
چکیده
زمینه و هدف: رشد سلولهای سرطان پستان، اغلب تحت تأثیر هورمون‌های استروئیدی قرار می‌گیرد. تعیین غلظت‌های سلولی گیرنده هورمون استروژن (ER) و پروژسترون (PR) در تومور، جهت تعیین آن دسته از بیمارانی که از هورموندرمانی سود میبرند، مورد استفاده قرار می‌گیرد. میزان مثبتشدن گیرنده هورمونی، با درجه تمایز و نوع بافت تومور، سن و وضعیت یائسگی بیمار مرتبط است. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی ارتباط بین نتایج بررسی ایمینوهیستوشیمیایی ER و PR با خصوصیات بالینیآسیبشناسی، بویژه وضعیت قاعدگی، در بیماران مبتلا به سرطان پستان انجام شد. روش تحقیق: در این مطالعه توصیفی- تحلیلی، طیّ مدت یک سال، ۳۲۴ بیمار مبتلا به سرطان پستان، در بخش آسیب‌شناسی و رادیوتراپی- انکولوژی بیمارستان قائم (عج) و امید مشهد، از نظر گیرنده‌های هورمونی استروژن و پروژسترون، با استفاده از روش ایمنوهیستوشیمیایی، مورد آزمایش قرار گرفتند. خصوصیات بالینیآسیبشناسی بیماران مثل سن، جنس، وضعیت قاعدگی، نوع آسیب‌شناسی و درجه بیماری نیز با استفاده از اطلاعات موجود در پاسخهای آسیب‌شناسی و معاینه بالینی اولیه، کسب شد. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS (نسخه ۵/۱۱) و آزمون کای دو در سطح معنی‌داری ۰۵/۰P< مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته‌ها: از ۳۲۴ بیمار، ۵/۵۲% (۱۷۰ مورد) گیرنده استروژن و ۷/۴۹% (۱۶۱ مورد) گیرنده پروژسترون مثبت بودند. از ۲۱۷ بیمار قبل از یائسگی، ۱۱۵ نفر (۹/۵۲%) گیرنده استروژنی مثبت و ۱۰۲ نفر (۱/۴۷%) گیرنده استروژنی منفی بودند. فراوانی مثبتشدگی گیرنده استروژن در بیماران یائسه ۶/۴۷% بود؛ همچنین، ۵۳% بیماران قبل از یائسگی و ۹/۴۳ % زنان یائسه از نظر گیرنده پروژسترون مثبت بودند (۰۷۷/۰P=). در ۹/۵۲% موارد زیر ۳۰ سال نیز، گیرنده استروژن مثبت بود. نتیجه‌گیری: در مطالعات مختلف مشخص شده است که میزان مثبتشدن گیرنده‌های استروژن و پروژسترون در زنان پس از یائسگی بیشتر از سنین قبل از یائسگی میباشد. با توجه به نتایج معکوس به دستآمده در مطالعه حاضر، بهتر است روش ایمنوهیستوشیمیایی در آزمایشگاههای مرجع کنترل شود؛ زیرا به نظر میرسد شایعترین علت اختلاف حاصله، اشکال در تثبت نمونه بافتی و روشهای انجام آزمایشات میباشد.
ملیحه‌الزمان منصفی، فرناز گرامی‌فر،
دوره ۱۹، شماره ۴ - ( ۱۰-۱۳۹۱ )
چکیده
زمینه و هدف: با توجه به گزارش‌های متعدّد در زمینه تأثیر عصاره تام گیاه شوید بر سیستم تناسلی جنس ماده، در تحقیق حاضر به بررسی تأثیر فراکسیون آبی این عصاره، بر سیستم تناسلی و گلیکوکانژوگیت‌های سطح اندومتر و تخمدان موش صحرایی ماده پرداخته شد. روش تحقیق: در این مطالعه تجربی، موش‌های صحرایی ماده بالغ، به ۵ گروه: کنترل، دریافت‌کننده دوز پایین آبی و الکلی (به ترتیب ۵/۰ و ۰۴۵/۰گرم بر کیلوگرم) و دوز بالای آبی و الکلی (به ترتیب ۵ و ۴۵/۰ گرم بر کیلوگرم) گیاه شوید تقسیم شدند (هر گروه، ۸ حیوان). موش‌ها به مدت ۱۰ روز، هر روز یک میلی‌لیتر از دوزهای مذکور را به صورت خوراکی دریافت کردند. در پایان آزمایش، با خونگیری از آئورت پشتی، میزان هورمون‌های استروژن و پروژسترون سرم اندازه‌گیری شد. تخمدان‌ها و لوله‌های رحمی جدا گردید و تغییرات مورفومتریک مقاطع بافتی تخمدان و رحم اندازه‌گیری شد و شدت واکنش گلیکوکانژوگیت‌های سطح اندومتر و تخمدان، با استفاده از لکتین‌های DBA ،PNA ،UEA ،ConA و SBA بررسی گردید. موش‌های ماده، با موش‌های نر طبیعی جفت‌گیری شده (هر گروه ۴ حیوان) و تعداد نوزادان، وزن و طول سر تا نشیمنگاه آنها اندازه‌گیری شد. یافته‌ها: طول فاز دی‌استروس، در گروه دوز بالای عصاره آبی در مقایسه با گروه کنترل، به دو برابر افزایش یافت. قطر دیواره رحم، قطر طولی و عرضی تخمدان و قطر سلولهای گرانولوزای جسم زرد، در مقایسه با گروه کنترل تا دو برابر کاهش نشان دادند. عدم بارداری و تولد نوزاد، در کلیه گروه‌های دریافت‌کننده فراکسیون آبی مشاهده گردید. شدت واکنش رنگ پذیری قندهای α-مانوز، N-استیل گلوکزامین و N-استیل گالاکتوزامین گلیکوکونژوگیت‌های سطح سلولهای اندومتر رحم و تخمدان بالکتین‌های ConA،DBA و SBA در گروه‌های تیمار با عصاره، تغییرات معنی‌داری را در مقایسه با گروه کنترل نشان داد. نتیجه‌گیری: تجویز خوراکی فراکسیون آبی عصاره آبی و الکلی بذر گیاه شوید، احتمالاً سبب ایجاد ناباروری در موش‌های صحرایی ماده می‌گردد.
سید ابراهیم حسینی، مژده حیدری،
دوره ۱۹، شماره ۴ - ( ۱۰-۱۳۹۱ )
چکیده
زمینه و هدف: والسارتان به عنوان آنتاگونیست گیرنده‌های آنژیوتانسین II (Ang II)، در درمان اختلالات فشار خون مورد استفاده قرار می‌گیرد و بر بافت‌های مختلف بدن دارای تأثیر است؛ لذا این مطالعه، با هدف بررسی اثر داروی والسارتان بر عملکرد محور هیپوفیز- گناد در موش‌های صحرایی ماده بالغ انجام شد. روش تحقیق: در این مطالعه، از ۴۰ سر موش صحرایی ماده بالغ که به ۵ گروه ۸ تایی شامل: گروه‌های کنترل، شاهد و ۳ گروه تجربی تقسیم شدند، استفاده گردید. در ابتدا، با تزریق عضلانی استرادیول والرات و پروژسترون، حیوانات هم سیکل شدند و سپس به حیوانات گروه شاهد، روزانه یک میلی‌لیتر روغن زیتون (حلال دارو) و به گروه‌های تجربی نیز روزانه دوزهای ۱۰۰، ۲۰۰ و ۴۰۰ میلی‌گرم بر کیلوگرم وزن بدن، داروی والسارتان گاواژ گردید. حیوانات گروه کنترل، تحت هیچ تیماری قرار نگرفتند. کلّیه تجویزها برای مدت ۲۱ روز انجام و در روز پایانی، با خونگیری از قلب حیوانات و تهیه سرم مورد نیاز با کمک کیت‌های هورمونی مربوطه، میزان هورمون‌های FSH، LH، استروژن و پروژسترون اندازه‌گیری شد. داده‌ها با کمک آزمون تجزیه و تحلیل واریانس یک‌طرفه ANOVA و آزمون تعقیبی توکی، مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته‌ها: نتایج آنالیز آماری داده‌ها نشان داد که داروی والسارتان با دوزهای ۲۰۰ و mg/kg۴۰۰، باعث کاهش معنی‌دار هورمون‌های FSH، LH، استروژن و پروژسترون در سطح معنی‌داری ۰۵/۰P< می‌شود. نتیجه‌گیری: والسارتان به عنوان آنتاگونیست رسپتورهای Ang II، احتمالاً با مهار ترشح هورمون‌های گنادوتروپین و بلوکه‌نمودن اثر آنها بر سلولهای فولیکولی، باعث کاهش هورمون‌های جنسی ماده می‌گردد.
وحید باقری، میترا رفیعی،
دوره ۳۰، شماره ۱ - ( ۳-۱۴۰۲ )
چکیده
لوسمی حاد لنفوئیدی (ALL) نوعی سرطان خون است که با تکثیر بدخیم سلولهای پیش‌ساز لنفاوی مرتبط است. در سال‌های اخیر، داروهای طبیعی به دلایلی مانند در دسترس بودن، عوارض جانبی و هزینه کمتر مورد توجه قرار گرفته‌اند. بربرین (BBR) یک ترکیب زیست فعال با اثرات ضد سرطانی است که بر تولید پروژسترون اثرگذار است. پروژسترون می‌تواند با مهار یا القای تکثیر سلولی از طریق گیرنده‌های مختلف بر برخی تومورها تأثیر بگذارد. در این مطالعه، ما اثر بربرین را بر بیان گیرنده غشایی پروژسترون (mPRβ) در سلولهای NALM۶ بررسی کردیم. پس از کشت سلولها در محیط حاوی سرم، سلولها با غلظت‌های مختلف بربرین (۱۰۰-۲۰ میکرومولار) در ۴۸ و ۷۲ ساعت تیمار شدند و بقای سلولی با استفاده از روش MTT تعیین شد. در نهایت، اثر بربرین بر بیان mPRβ در سلولهای NALM۶ در غلظت‌های ۳۰ و ۱۰ میکرومولار به ترتیب در ۴۸ و ۷۲ ساعت با استفاده از فلوسیتومتری مورد ارزیابی قرار گرفت. تایج ما نشان داد که سلولها mPRβ را بیان می‌کنند. بربرین به طور قابل توجهی رشد سلولی را در حالت‌های وابسته به غلظت و زمان مهار کرده و بیان mPRβ به طور قابل توجهی در سلولهای تیمار شده در مقایسه با سلولهای تیمار نشده کاهش یافت. این یافته‌ها نشان می‌دهد که سلولهای NALM۶ به احتمال زیاد تحت تأثیر پروژسترون هستند. علاوه بر این، جدای از اثرات ضد سرطانی مستقیم، بربرین ممکن است اثرات پروژسترون را بر سلولهای سرطانی نیز تعدیل کند. یافته‌های این مطالعه ممکن است برای طراحی رویکردهای جدید ضد سرطان مفید باشد.
*
مسئول مکاتبات: میترا رفیعی
پست الکترونیکی:
rafiee۶۴mitra@gmail.com
View ORCID iD Profile
You can also search for this author in: PubMed ResearchGate Scopus Google Scholar Google Scholar Profile
محمد زنگویی، وحید باقری،
دوره ۳۰، شماره ۱ - ( ۳-۱۴۰۲ )
چکیده
لوسمی میلوئید مزمن (CML) یکی از انواع غیرشایع سرطان خون است که از سلولهای بنیادی مغز استخوان منشا می‌گیرد. پروژسترون (P۴) و بربرین (BBR) ترکیبات زیست فعالی هستند که رشد سلولهای تومور را مهار می‌کنند. در این مطالعه، ما اثر همزمان P۴ و BBR را بر روی سطح گونههای فعال اکسیژن (ROS) در سلولهای K۵۶۲ ارزیابی کردیم. سلولهای K۵۶۲ در محیط حاوی سرم کشت شدند و به‌طور همزمان با غلظت‌های مختلف IC۵۰، P۴ و BBR در زمان‌های ۲۴ (۱۲۵ میکرومولار:BBR؛ ۴/۱۰۲ میکرومولار:P۴)، ۴۸ (۱۱۴ میکرومولار:BBR؛ ۴/۷۸ میکرومولار:P۴) و ۷۲ (۴۵ میکرومولار:BBR؛۷۰ میکومولار:P۴) ساعت تیمار شدند. سپس بقای سلولی و سطح ROS به ترتیب با استفاده از روش MTT و دی کلروفلورسین دی استات (DCF) توسط فلوسایتومتری تعیین شد. نتایج ما نشان داد که ترکیب P۴ و BBR سلولها را به طور مؤثرتری نسبت به P۴ و BBR به تنهایی در ۷۲ ساعت مهار کرده و همچنین P۴ و ترکیب آنها باعث کاهش سطح ROS در سلولها در مقایسه با BBR و سلولهای تیمار نشده در ۲۴ و ۷۲ ساعت گردید. به‌طور خلاصه می‌توان چنین استنباط کرد که احتمالاً P۴ از طریق مسیر وابسته به ROS و BBR از طریق مسیر مستقل از ROS، رشد سلولها را مهار کرده باشد.
*
مسئول مکاتبات: وحید باقری
پست الکترونیکی: eftekhar۲۰۰۶@gmail.com
View ORCID iD Profile
You can also search for this author in: PubMed ResearchGate Scopus Google Scholar Google Scholar Profile
Attribution-NoneCommercial CC BY-NC