زمینه و هدف: عفونت بیمارستانی، عفونتهایی هستند که در طی زمان بستریشدن بیمار در بیمارستان ایجاد میشوند. آمار موجود در مورد میزان بروز عفونت بیمارستانی در مراکز مختلف، از ۸/۲ تا ۱۰% متفات است. از شایعترین علل بروز این عفونتها مداخلات درمانی و پزشکی، عوامل سازمانی و خصوصیات فردی بیمار میباشد. تحمیل خسارات زیاد جانی و مالی توسط این عفونتها و عدم وجود آمار دقیق بروز این مشکل، ما را بر آن داشت تا میزان بروز عفونت‌های بیمارستانی و عوامل مرتبط با آن را بررسی نماییم.
روش تحقیق: در این مطالعه توصیفی آیندهنگر، از بین بیماران بستریشده در بخشهای مختلف بیمارستان امام حسین (ع) شاهرود در سال ۱۳۸۴، افرادی که معیارهای تشخیصی عفونت بیمارستانی را داشتند، شناسایی و تحت بررسی کامل آزمایشگاهی قرار گرفتند. میزان بروز و چگالی بروز عفونت سالیانه بیمارستانی محاسبه گردید و داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS مورد تجزیه، تحلیل و مقایسه قرار گرفتند.
یافته‌ها: از میان ۲۳۸۱۶ بیمار بستریشده در این بیمارستان، ۹۸ بیمار (۴۶ مرد و ۵۲ زن) با میانگین سنّی ۹/۲۳±۷/۵۵ سال (با دامنه ۵ تا ۹۸ سال) دچار عفونت بیمارستانی بودند. میزان بروز عفونت بیمارستانی به طور کلّی ۴۱ در دههزار بیمار بود. چگالی بروز عفونت در بخش آی سی یو ۱/۵۴، بخش اعصاب ۲/۳۷، بخش داخلی ۶/۱۶ و بخش ارتوپدی ۵/۱۲ بیمار-روز در دههزار بیمار بهدست آمد. از نظر عامل ایجادکننده عفونت، اشریشیاکلی در ۳/۶۴%، استافیلوکوک کوآگولاز منفی در ۲/۱۱% و کلبسیلا در ۲/۸% موارد مثبت بود. در بین این بیماران، ۳/۶۶% تحت لولهگذاری داخل مثانه، ۳/۱۴% تحت لولهگذاری نای و ۲/۱۳% دچار زخم جراحی بودند.
نتیجه‌گیری: نتایج این پژوهش نسبت بسیار پایینتر عفونت بیمارستانی این مرکز با آمار کشوری را نشان داد که از مهمترین علل آن میتوان به استفاده صحیح و بموقع از مداخلات پزشکی، شستن دستها بخصوص توسط کارکنان درمانی، آموزش بهداشت و نظارت مداوم در سطح بیمارستان، کاربرد صحیح وسایل یک بار مصرف، استفاده کنترلشده از آنتیبیوتیکها و مراقبت دقیق از زخمهای جراحی اشاره کرد.
Attribution-NoneCommercial CC BY-NC