تحقیقات پزشکی ترجمانی

  زمینه و هدف: آنژیوژنز نقش عمده‌ای در تهاجم و متاستاز تومورهای بدن دارد. در برخی از سرطان‌ها رابطه بین آنژیوژنز و پیش‌آگهی بد بیماری بخوبی نشان داده شده است؛ اما در مورد آنژیوژنز در نئوپلاسم‌های هماتولوژیک مطالعات بسیار محدودی انجام شده است. تحقیق حاضر با هدف انجام مقایسه‌ای بین بافت طبیعی و درگیری لوسمیک مغز استخوان از نظر آنژیوژنز که با MVD Microvessel Density) ) ارزیابی می‌گردد، انجام شد.

  روش تحقیق: در این مطالعه مورد- شاهدی، بامراجعه به بایگانی بخش آسیب‌شناسی بیمارستان قائم (عج) مشهد، تعداد ۳۰ مورد لوسمی حاد (بافت مغز استخوان) و۳۰ مورد بافت طبیعی مغز استخوان انتخاب شدند. لام‌ها و بلوک‌های آنها استخراج و لام‌ها بازبینی شدند. پس از تایید نهایی از بلوک‌های پارافینی برش نازک تهیه شد و بر روی برش‌ها رنگ‌آمیزی ایمنوهیستوشیمی با نشانگر عامل رشد سلول‌های اندوتلیال (VEGF: Vascular Endothelial Growth Factor) انجام شد. پس از تهیه لام‌های مناسب، تعداد عروق کوچک یا MVD از شمارش عروق در نقاط با حداکثر تراکم عروقی (Hot Spot) در میدان دید میکروسکوپی با بزرگنمایی ۴۰۰ برابر گزارش گردید.

  یافته‌ها: میزان MVD یا آنژیوژنز در لوسمی حاد (۲/۲۰) به طور مشخصی بیشتر از افراد گروه شاهد (۹/۶) بود . از نظر آماری تفاوت در میزان MVD بین دو گروه بیماران مبتلا به لوسمی حاد و بافت طبیعی معنی‌دار بود (۰۰۱/۰ P< ).

  نتیجه‌گیری: یافته‌های این تحقیق، نشان داد که آنژیوژنز در لوسمی حاد به طور مشخصی بیشتر از افراد گروه شاهد (دارای بافت طبیعی) است اما تفاوت چندانی بین دو گروه لوسمی حاد لنفوبلاستیک و میلوبلاستیک وجود ندارد .

زمینه و هدف: رشد سلول‏های سرطان پستان، اغلب تحت تأثیر هورمون‏های استروئیدی قرار می‏گیرد. تعیین غلظت‏های سلولی گیرنده هورمون استروژن (ER) و پروژسترون (PR) در تومور، جهت تعیین آن دسته از بیمارانی که از هورمون‏درمانی سود می‏برند، مورد استفاده قرار می‏گیرد. میزان مثبت‏شدن گیرنده‌ هورمونی، با درجه تمایز و نوع بافت تومور، سن و وضعیت یائسگی بیمار مرتبط است. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی ارتباط بین نتایج بررسی ایمینوهیستوشیمیایی ER و PR با خصوصیات بالینی‏آسیب‏شناسی، بویژه وضعیت قاعدگی، در بیماران مبتلا به سرطان پستان انجام شد. روش تحقیق: در این مطالعه توصیفی- تحلیلی، طیّ مدت یک سال، ۳۲۴ بیمار مبتلا به سرطان پستان، در بخش آسیب‏شناسی و رادیوتراپی- انکولوژی بیمارستان قائم (عج) و امید مشهد، از نظر گیرنده‏های هورمونی استروژن و پروژسترون، با استفاده از روش ایمنوهیستوشیمیایی، مورد آزمایش قرار گرفتند. خصوصیات بالینی‏آسیب‏شناسی بیماران مثل سن، جنس، وضعیت قاعدگی، نوع آسیب‌شناسی و درجه بیماری نیز با استفاده از اطلاعات موجود در پاسخ‏های آسیب‏شناسی و معاینه بالینی اولیه، کسب شد. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS (نسخه ۵/۱۱) و آزمون‌ کای دو در سطح معنی‌داری ۰۵/۰P< مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته‌ها: از ۳۲۴ بیمار، ۵/۵۲% (۱۷۰ مورد) گیرنده استروژن و ۷/۴۹% (۱۶۱ مورد) گیرنده پروژسترون مثبت بودند. از ۲۱۷ بیمار قبل از یائسگی، ۱۱۵ نفر (۹/۵۲%) گیرنده استروژنی مثبت و ۱۰۲ نفر (۱/۴۷%) گیرنده استروژنی منفی بودند. فراوانی مثبت‏شدگی گیرنده استروژن در بیماران یائسه ۶/۴۷% بود؛ همچنین، ۵۳% بیماران قبل از یائسگی و ۹/۴۳ % زنان یائسه از نظر گیرنده پروژسترون مثبت بودند (۰۷۷/۰P=). در ۹/۵۲% موارد زیر ۳۰ سال نیز، گیرنده استروژن مثبت بود. نتیجه‌گیری: در مطالعات مختلف مشخص شده‏ است که میزان مثبت‏شدن گیرنده‏های استروژن و پروژسترون در زنان پس از یائسگی بیشتر از سنین قبل از یائسگی می‏باشد. با توجه به نتایج معکوس به دست‏آمده در مطالعه حاضر، بهتر است روش ایمنوهیستوشیمیایی در آزمایشگاه‏های مرجع کنترل شود؛ زیرا به نظر می‏رسد شایعترین علت اختلاف حاصله، اشکال در تثبت نمونه بافتی و روش‏های انجام آزمایشات می‏باشد.