زمینه و هدف: تمرین‌های ساب‌ماگزیمال عضلات ثباتدهنده کمر، سبب کاهش درد و ناتوانی بیماران با کمر درد مکانیکی می‌شوند، اما اثر آنها در بیمارانی که ثبات سگمانی به مخاطره افتاده، به‌ندرت مطالعه شده است. هدف از این مطالعه، مقایسه تمرین‌های اختصاصی عضلات ثباتدهنده کمر با تمرین‌های متداول، در کاهش درد و ناتوانی در افراد مبتلا به اسپوندیلولیزیس و اسپوندیلولیستزیس بود.
روش تحقیق: این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی کنترل‌شده یک‌سوکور، در سال ۱۳۸۸ در زاهدان انجام شد. ۲۴ بیمار مبتلا به اسپوندیلولیزیس و اسپوندیلولیستزیس، به صورت تصادفی در یکی از دو گروه تمرین‌های ثباتدهنده (۱۲ نفر) و متداول (۱۲ نفر) قرار گرفتند. درد با مقیاس دیداری درد، زاویه گودی کمر با خط‌کش انعطاف‌پذیر، دامنه حرکتی فلکسیون کمر با آزمون تغییریافته شوبر و شدت ناتوانی با شاخص ناتوانی اسوستری قبل و پس از درمان اندازه‌گیری گردیدند. برنامه تمرین برای هر دو گروه شامل ۲۴ جلسه تمرین طی ۱۲ هفته، هر هفته ۲ جلسه و هر جلسه حدود نیم ساعت بود. داده‌ها پس از ورود به نرم‌افزار SPSS (ویرایش ۱۷)، با استفاده از آزمون های آماریکولموگروف اسمیرنوو، لوین، تی‌مستقل و تی‌زوجی در سطح معنی‌داری ۰۵/۰P< تجزیه و تحلیل شدند.
یافته‌ها: میانگین درد در گروه ثباتدهنده از ۵/۲±۱/۶ به ۵/۲±۷/۲ (۰۰۰۱/۰>P) و در گروه متداول از ۸/۱±۳/۶ به ۳/۱±۳/۳ (۰۰۳/۰=P) کاهش یافت. میانگین ناتوانی در گروه ثباتدهنده از ۰۳/۹±۴/۳۳ به ۱/۵±۱۲/۹ و در گروه متداول ۱۲/۶±۵/۳۲ به ۶۸/۴±۵۲/۱۸ کاهش یافت (۰۰۰۱/۰>P). کاهش درد (۰۱۲/۰=P) و بهبود عملکرد (۰۰۰۱/۰>P) در گروه ثباتدهنده نسبت به متداول معنی‌دار بود.
نتیجه‌گیری: تمرین‌های ثباتدهنده در کاهش درد و بهبود عملکرد مؤثرتر از تمرین‌های متداول می‌باشند.
Attribution-NoneCommercial CC BY-NC