تحقیقات پزشکی ترجمانی

---

زمینه و هدف: پیلونفریت حاد یکی از شایعترین عفونتهای باکتریال در انسان بویژه در زنان است که در اغلب موارد با داروهای تزریقی مورد درمان قرار می گیرند و هزینه های بالایی به منظور بستری و تهیه دارو صرف آن می گردد. در سالهای اخیر مصرف داروهای خوراکی برای درمان پیلونفریت پیشنهاد شده که از این میان سیپروفلوکساسین مورد توجه بیشتری قرار گرفته است. با توجه به مواردی از عدم پاسخ بیماران مبتلا به پیلونفریت بدون عارضه به داروهای خوراکی حتی سیپروفلوکساسین، مطالعه حاضر با هدف مقایسه نتایج درمانی دو رژیم سفتریاکسون تزریقی و سیپروفلوکساسین خوراکی در درمان پیلونفریت بدون عارضه انجام شد.
روش تحقیق: این کارآزمایی بالینی، بر روی ۴۷ بیمار زن مبتلا به پیلونفریت بدون عارضه انجام شد، میکروارگانیزم جداشده در تمام موارد E-coli بود. بیماران به طور تصادفی، تحت درمان با یکی از رژیم های سفتریاکسون تزریقی یا سیپروفلوکساسین خوراکی قرار گرفتند. وجود یا عدم وجود علایم پس از ۲۴، ۴۸، و ۷۲ ساعت از شروع درمان مورد ارزیابی قرار گرفت. کشت ادرار در پایان روز سوم درمان و در پایان هفته اول از بیماران جهت ارزیابی پاسخ باکتریولوژیک به عمل آمد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمونهای t و Chi-Square در سطح معنی داری P<۰,۰۵ تجزیه و تحلیل شدند.
یافته ها: میانگین سنی بیماران ۴۱,۳۵ ± ۱۰.۲۲ سال بود. میانگین سنی دوگروه دریافت کننده رژیم سفتریاکسون وریدی یا سیپروفلوکساسین خوراکی اختلاف معنی داری را نشان نداد (P=۰.۶۱). پاسخ بالینی به درمان در پایان ۷۲ ساعت با استفاده از کشت ادرار منفی در گروه تحت درمان با سیپروفلوکساسین خوراکی %۹۰ و در گروه تحت درمان با سفتریاکسون تزریقی، %۱۰۰ بود ولی تفاوت معنی داری در میزان پاسخ درمانی در دو گروه دیده نشد. میانگین زمانی بهبود علایم بالینی و قطع تب در بیمارانی که با سفتریاکسون تزریقی درمان شدند، ۱.۶۳ ± ۰.۶۳ روز و در بیماران درمان شده با سیپروفلوکساسین ۲.۶۷ ± ۰.۴۹ روز بود؛ این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود (P=۰.۰۰۰).
نتیجه گیری: استفاده از سیپروفلوکساسین خوراکی در درمان پیلونفریت حاد بدون عارضه در زنان توصیه می شود. این دارو معادل سفتریاکسون تزریقی موثر است؛ اگرچه بهبود علایم و قطع تب دیرتر ظاهر می شود.

---

  زمینه و هدف: بیماری بروسلوز یکی از مهمترین بیماری‏های مشترک انسان و دام می‏باشد که انتشار گسترده جهانی داشته و در بسیاری از نقاط ایران نیز به صورت بومی وجود دارد. با توجه به این که عفونت بروسلایی دارای علائم بالینی متنوع و گمراه‌کننده است، روش‏های آزمایشگاهی ساده، ارزان و مطمئن در شناسایی عفونت‏های بروسلایی کمک شایانی می‏نماید. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی اعتبار تست سرولوژی رایج مورد استفاده در تشخیص این بیماری (تست رایت) انجام شد.

  روش تحقیق: در این مطالعه، ۳۴۰ بیمار مبتلا به بروسلوز از بین بستری‏شدگان بخش عفونی به صورت تصادفی انتخاب شدند و آزمایش سرولوژی رایت آنان مورد بررسی قرار گرفت. حساسیت تست رایت یک بار بر مبنای تیتر ۱۶۰/۱ و بار دیگر بر اساس تیتر ۸۰/۱ محاسبه گردید. برای محاسبه ویژگی تست رایت، ۱۶۰ نفر از بیماران غیر بروسلوزی که برای آنها آزمایش رایت درخواست شده ‏بود (گروه شاهد)، انتخاب شدند و ویژگی تست رایت نیز براساس تیتر ۱۶۰/۱ و ۸۰/۱ محاسبه گردید.

  یافته‌ها: بیماران مبتلا به بروسلوز ۸/۵۳% مذکر و ۲/۴۶% مؤنث و غیر مبتلایان به بیماری، ۷/۵۲% مذکر و ۳/۴۷% مؤنث بودند. حساسیت تست رایت بر مبنای تیتر ۸۰/۱ و ۱۶۰/۱ به ترتیب ۸/۹۱% و ۶/۸۰% به‏دست آمد. ویژگی تست رایت بر اساس تیتر ۸۰/۱ و ۱۶۰/۱ به ترتیب ۵/۹۷% و ۱۰۰% به ‏دست آمد.

نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج این تحقیق، می‌توان اذعان داشت که تست رایت که به طور رایج در بررسی‏های همه‏گیر شناختی و تشخیصی مورد استفاده قرار می‏گیرد، دارای اعتبار قابل توجهی است و می‏تواند هنوز هم به عنوان تست غربالگری اولیه با تیتر ۸۰/۱ و تست تشخیصی با تیتر ۱۶۰/۱ مورد استفاده قرار گیرد. بدیهی است برای تشخیص قطعی سایر تست‏ها و در صورت ضرورت، کشت می‏تواند مورد استفاده قرار گیرد.