تحقیقات پزشکی ترجمانی

زمینه و هدف: در حال حاضر عمل جراحی عروق کرونر با استفاده از پمپ قلبی- ریوی (on-pump) یا بدون استفاده از آن (off-pump) انجام می‌گردد. بیمارانی که تحت عمل جراحی عروق کرونر با روش بدون پمپ (OPCAB) قرار می‌گیرند، پتانسیل بیشتری جهت انعقاد خون دارند و احتمال ترومبوز در عروق پیوندی آنها زیاد است؛ برای مقابله با این عارضه و کاهش حوادث ایسکمیک، از داروهای ضدّ فعالیت پلاکتی از جمله تیکاوپیدین در اغلب مراکز دنیا استفاده می‌شود. مطالعه حاضر با هدف تعیین عوارض تجویز زودهنگام تیکلوپدین پس از عمل جراحی عروق کرونر در روش OPCAB انجام شد. روش تحقیق: این مطالعه نیمه تجربی (کارآزمایی بالینی) بر روی ۳۰۰ بیمار بستری در بخش جراحی قلب بیمارستان امام رضا (ع) وابسته به دانشگاه علوم پزشکی مشهد انجام شد. بیمارانی که در چهار ساعت اول پس از عمل کمتر از cc/h ۱۰۰ درناژ داشتند، در دو گروه ۱۵۰ نفره قرار گرفتند. در گروه اول (آزمون) مصرف تیکلوپدین به مدت چهار هفته ادامه یافت؛ در گروه دوم (شاهد) تیکلوپدین تجویز نگردید. به افراد هر دو گروه قبل و بعد از عمل آسپیرین داده شد. پیگیری بیماران با استفاده از تلفن بعد از ترخیص از بیمارستان طی ۶ تا ۱۲ ماه انجام شد. داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از آزمون کای دو در سطح معنی‌داری ۰۵/۰P≤ مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. یافته‌‌ها: هیچ‌کدام از بیماران گروه اول احتیاج به عمل مجدّد به علت درناژ نداشتند. میزان درناژ بیماران گروه تیکلوپیدین در ۲۴ ساعت اول mL ۴۲۳±۱۰۰۵ و در گروه شاهد mL ۴۰۰±۹۵۰ بود. میزان تزریق خون و تعداد بیمارانی که خون به آنها تزریق شد در هر دو گروه تقریباً مساوی بود. مرگ و میر بیمارستانی در گروه تیکلوپدین ۲/۱% و در گروه شاهد ۲/۳% بود (۳۱۴/۰=P). اختلافی در میزان مرگ و میر و یا حوادث قلبی- عروقی در طی شش ماه در دو گروه مشاهده نشد. خونریزی از دستگاه گوارش در گروه تیکلوپیدین ۵/۲% و در گروه شاهد ۹/۰% گزارش شد (۲۳۴/۰=P). نتیجه‌گیری: این تحقیق نشان داد که تجویز تیکلوپدین بر اساس روش فوق میزان خونریزی پس از عمل را افزایش نمی‌‌دهد.