دوره 24، شماره 4 - ( زمستان 1396 )
جلد 24 شماره 4 صفحات 305-291 |
برگشت به فهرست نسخه ها
علی رجبی1 
، معرفت سیاه کوهیان*2 ، علی اکبرنژاد3 ، مرتضی یاری4
، معرفت سیاه کوهیان*2 ، علی اکبرنژاد3 ، مرتضی یاری4
1- گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران
2- استادیار، گروه فیزیولوژی ورزشی, دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران ،m_siahkohian@uma.ac.ir
3- دانشیار، گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
4- کارشناسی ارشد، گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
2- استادیار، گروه فیزیولوژی ورزشی, دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران ،
3- دانشیار، گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
4- کارشناسی ارشد، گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
چکیده: (8284 مشاهده)
زمینه و هدف: دیابت نوع 2 یک معضل مهم برای سلامت عمومی است که افراد زیادی درگیر آن هستند. تمرینات ورزشی و فعالیت بدنی نقش مهمی در پیشگیری و کنترل آن ایفا می‌کند. بنابراین هدف از مطالعه حاضر، مقایسه اثر دو تواتر مختلف تمرین هوازی با حجم یکسان و بی‌تمرینی متعاقب با آن بر سطوح هورمون آیریزین، پروفایل‌لیپیدی و شاخص مقاومت به انسولین در زنان چاق دیابتی نوع 2 بود.
روش تحقیق: در این مطالعه نیمه‌تجربی، 36 زن چاق دیابتی نوع 2 به‌صورت تصادفی به سه گروه مساوی 12 نفر تقسیم شدند. گروه 1 و 2 به‌مدت 8 هفته (1=3 جلسه و 2= 6 جلسه در هفته، با حجم یکسان) تمرین هوازی با شدت 60 تا 75 درصد ضربان قلب بیشینه) انجام دادند. نمونه گیری‌ها در مرحله پیشآزمون، 48 ساعت و دو هفته پس از آخرین جلسه تمرینی انجام شد.
یافته‌ها: نتایج درون‌گروهی نشان داد متغیّرهای وزن، چربی بدن و شاخص توده بدنی تنها در گروه یک (کاهش) و مقاومت به انسولین (کاهش) و آیریزین (افزایش) در هر دو گروه تجربی، بعد از گذشت 8 هفته از مداخله، تغییر معنیداری داشتند (0/05P<). همچنین نتایج آزمون تحلیل واریانس یک‌راهه همراه با تست تعقیبی LSD، نشان‌دهنده اختلاف معنی‌دار در متغیّرهای وزن (0/036p=)، درصد چربی (0/001p=)، شاخص توده بدنی (0/008p=)، مقاومت به انسولین (0/001p=) و آیریزین (0/0001p=) در مرحله پس‌آزمون بین گروه‌های مختلف مطالعه بود.
نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج مطالعه حاضر، تأثیر تمرین ورزشی با مدت زمان بیشتر نسبت به تکرر در جلسات تمرینی کوتاه مدت در کنترل عوامل دخیل و مؤثّر در دیابت نوع 2 بارزتر بود. بنابراین می‌توان نتیجه گرفت که زمان برنامه ورزشی، عامل مؤثّری در پیشگیری و کنترل بیماری دیابت نوع 2 می‌باشد که باید در طراحی و برنامه‌ریزی ورزشی مورد توجه قرار گیرد.
روش تحقیق: در این مطالعه نیمه‌تجربی، 36 زن چاق دیابتی نوع 2 به‌صورت تصادفی به سه گروه مساوی 12 نفر تقسیم شدند. گروه 1 و 2 به‌مدت 8 هفته (1=3 جلسه و 2= 6 جلسه در هفته، با حجم یکسان) تمرین هوازی با شدت 60 تا 75 درصد ضربان قلب بیشینه) انجام دادند. نمونه گیری‌ها در مرحله پیشآزمون، 48 ساعت و دو هفته پس از آخرین جلسه تمرینی انجام شد.
یافته‌ها: نتایج درون‌گروهی نشان داد متغیّرهای وزن، چربی بدن و شاخص توده بدنی تنها در گروه یک (کاهش) و مقاومت به انسولین (کاهش) و آیریزین (افزایش) در هر دو گروه تجربی، بعد از گذشت 8 هفته از مداخله، تغییر معنیداری داشتند (0/05P<). همچنین نتایج آزمون تحلیل واریانس یک‌راهه همراه با تست تعقیبی LSD، نشان‌دهنده اختلاف معنی‌دار در متغیّرهای وزن (0/036p=)، درصد چربی (0/001p=)، شاخص توده بدنی (0/008p=)، مقاومت به انسولین (0/001p=) و آیریزین (0/0001p=) در مرحله پس‌آزمون بین گروه‌های مختلف مطالعه بود.
نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج مطالعه حاضر، تأثیر تمرین ورزشی با مدت زمان بیشتر نسبت به تکرر در جلسات تمرینی کوتاه مدت در کنترل عوامل دخیل و مؤثّر در دیابت نوع 2 بارزتر بود. بنابراین می‌توان نتیجه گرفت که زمان برنامه ورزشی، عامل مؤثّری در پیشگیری و کنترل بیماری دیابت نوع 2 می‌باشد که باید در طراحی و برنامه‌ریزی ورزشی مورد توجه قرار گیرد.
نوع مطالعه: مقاله اصیل پژوهشی |
موضوع مقاله:
فيزيولوژي
دریافت: 1396/8/2 | پذیرش: 1396/11/10 | انتشار الکترونیک پیش از انتشار نهایی: 1396/11/23 | انتشار الکترونیک: 1396/11/13
دریافت: 1396/8/2 | پذیرش: 1396/11/10 | انتشار الکترونیک پیش از انتشار نهایی: 1396/11/23 | انتشار الکترونیک: 1396/11/13
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |