مجله علمی

زمینه و هدف: ترمبوز وریدهای عمقی (Deep vein Thrombosis)، در صورت تأخیر در تشخیص و درمان می‏تواند منجر به عوارض جدی مانند آمبولی ریه شود. با توجه به اهمیت ارزیابی و توصیف بیماری در هر جامعه، این مطالعه با هدف بررسی اپیدمیولوژیک بیمارانDVT انجام شد.

روش تحقیق: این مطالعه توصیفی-تحلیلی، بر روی تمام بیمارانی که با تشخیص DVT در سال‏های 1388 تا 1393 در بیمارستان ولیعصر بیرجند بستری شدند، صورت گرفت. یک دانشجوی پزشکی آموزش‏دیده؛ با بررسی پرونده، شرح حال انترن، گزارش پرستار و دستورات پزشک معالج، پرسشنامه محقق‌ساخته را برای هر بیمار تکمیل کرد. سپس با بیماران به‌صورت تلفنی تماس گرفته شد و در مورد وضعیت بیمار از نظر عوارض بیماری، بستری مجدد و یا فوت سؤال و اطلاعات در پرسشنامه ثبت گردید. درنهایت داده‌ها، کدبندی و در نرم‌افزار SPSS (ویرایش 18) وارد شد. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از آزمون‌های آماری test-T و X2 در سطح معنی‏داری 05/0>P صورت گرفت..

یافته‌ها: در مدت مطالعه، 263 نفر با تشخیص DVT در بخش‏های قلب و داخلی بیمارستان ولیعصر بیرجند بستری شدند. 2/50درصد آنها مرد بودند. میانگین سنی افراد مورد مطالعه 45/18±84/55 سال بود. در 1/98درصد افراد، اندام تحتانی درگیر بود. شایع‌ترین عامل خطر بی‏حرکتی و کمترین عامل، سابقه خانوادگی DVT بود. بین عوامل خطر DVT و جنس، فقط سیگار معنی‏دار بود که در مردان شایع‌تر بود. 8/3درصد بیماران در طی 5سال به‌علت عوارض DVT فوت کردند. شش‌درصد عود بیماری و آمبولی ریه در 4/3%افراد، مشاهده شد.

نتیجه‌گیری: شایع‌ترین عامل خطر DVT، بی‏تحرّکی است؛ بنابراین لازم است پیشگیری لازم در افراد پرخطر انجام شود تا احتمال بروز DVT کاهش یابد.