زمینه و هدف: یکی از مهمترین اهداف نظام‌های آموزش عالی، ایجاد خلاقیت و نوآوری در دانشجویان است و حوزه برنامه درسی به‌عنوان قلب نظام آموزشی می‌تواند در تدوین برنامه و اجرای این امر مهم، مؤثّر باشد؛ بنابراین پژوهش حاضر با هدف مطالعه عوامل مؤثّر بر پذیرش نوآوریهای برنامه درسی در نظام آموزش عالی انجام شد.
روش تحقیق: مطالعه حاضر، مطالعه‌ای توصیفی- تحلیلی است. جامعه پژوهش، تمام اعضای هیأت علمی دانشگاه‌های شهر تهران بودند که تعداد ۱۷۴ نفر از آنها به روش نمونه‌گیری غیر تصادفی انتخاب شدند. داده‌ها با استفاده از پرسشنامه محقق‌ساخته ۹۵ سؤالی جمع‌آوری شد. روایی پرسشنامه به تأیید افراد متخصص رسید و پایایی آن نیز با روش آلفای کرونباخ مقدار ۰/۸۳ به‌دست آمد. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از نرم‌افزارهای آماری SPSS (ویرایش ۱۶) و PLS و از آزمون‌های آماری همبستگی و تحلیل مسیر استفاده گردید. سطح معنی‌داری ۰/۰۵ درنظر گرفته شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که بین فرهنگ برنامه درسی، سیاست‌های محیط کلان، ویژگی‌های پذیرندگان، ویژگی‌های نوآوری، عوامل تسهیل‌کننده و موانع پیش‌روی برای نوآوری در برنامه درسی آموزش عالی، رابطه معنی داری وجود داشت(p<۰/۰۵).
نتیجه‌گیری: شناخت عوامل مؤثر بر پیاده‌سازی نوآوری‌ها در برنامه درسی می‌تواند به‌عنوان ابزاری برای برنامه‌ریزی بهتر در فرآیند اجرا و پیاده‌سازی نوآوری آموزشی مورد استفاده قرار گیرد.
Attribution-NoneCommercial CC BY-NC