تحقیقات پزشکی ترجمانی

---

زمینه و هدف: تانسیلکتومی یکی از اعمال جراحی شایع در کودکان است. این عمل با عوارضی نظیر تهوع و استفراغ، درد و اشکال در بلع پس از عمل همراه می باشد. مطالعه حاضر با هدف تعیین اثرات تزریق دوز واحد دگزامتازون در جلوگیری از تهوع و استفراغ پس از عمل با کوتر انجام شد.روش بررسی: این مطالعه آینده نگر دوسویه کور به روش کارآزمایی بالینی و در سال ۸۴-۱۳۸۳ انجام شد. ۱۳۰ بیمار که به منظور برداشتن لوزه به بیمارستان امام رضا (ع) وابسته به دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مراجعه کرده بودند، به صورت تصادفی در دو گروه آزمون و شاهد قرار گرفتند. گروه آزمون، دگزامتازون وریدی به میزان ۰,۵ mg/kg (حداکثر تا ۲۵ میلی گرم) و گروه شاهد همان حجم نرمال سالین دریافت نمودند. وقوع تهوع و استفراغ و زمان شروع تغذیه دهانی و نیز زمان ریکاوری در دو گروه مورد مقایسه قرار گرفت. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار آماری SPSS و آزمون Chi-Square، در سطح معنی داری P?۰.۰۵ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: دگزامتازون در گروه آزمون به طور معنی داری تهوع و استفراغ را کاهش داد (P=۰.۰۴)؛ همچنین زمان شروع تغذیه دهانی در گروه آزمون به طور معنی داری کوتاهتر بود (P=۰.۰۰). مقایسه زمان ریکاوری بین در دو گروه، تفاوت معنی داری را نشان نداد (P=۰.۱۵). نتیجه گیری: بر اساس نتایج تحقیق حاضر می توان اذعان نمود که کاربرد دگزامتازون قبل از عمل به میزان ۰.۵ mg/kg تهوع و استفراغ پس از عمل و نیز زمان تغذیه دهانی را در تانسیلکتومی با کوتر کاهش می دهد؛ اما بر زمان ریکاوری تاثیری ندارد.

---

  زمینه و هدف: تهوع و استفراغ پس از جراحی و بیهوشی باعث اقامت طولانی‏مدت بیمار در اتاق ریکاوری و بیمارستان و پیدایش عوارضی مانند اختلالات الکترولیتی، کاهش مایعات بدن، خونریزی از محل بخیه‏ها و آسپیراسیون ریوی می‏شود. این مطالعه به منظور مقایسه اثر متوکلوپرامید و دوز کم پروپوفول بر بروز تهوع و استفراغ پس از عمل سزارین انجام شد.

  روش تحقیق: در این مطالعه کارآزمایی بالینی دو سویه کور، ۱۲۰ بیمار کاندید عمل سزارین به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. دامنه سنّی بیماران ۱۷ تا ۳۴ سال بود و همگی در ASA کلاس ۱ و ۲ قرار داشتند . بیهوشی بیماران در شرایط یکسان انجام شد. ۳ دقیقه قبل از اتمام جراحی، همه داروهای استنشاقی قطع شد و در یک گروه پروپوفول به میزان ۵/۰ mg/kg و در گروه دیگر متوکلوپرامید به میزان mg/kg ۰/۲ تجویز گردید. پس از عمل، بیماران تا ۶ ساعت از نظر بروز تهوع و استفراغ کنترل شدند. داده‏های جمع‏آوری شده، با استفاده از نرم‏افزار آماری SPSS و آزمون‏های تی و کای‏دو در سطح معنی‏داری ۰۵/۰>P مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

  یافته‌ها: در دو گروه بیماران، از نظر سن، وزن و مدّت عمل اختلاف معنی‏داری وجود نداشت. میزان شیوع استفراغ در ساعت اول پس از جراحی، در گروه تحت درمان با پروپوفول (۷/۱۶%) به میزان قابل توجهی نسبت به گروه تحت درمان با متوکلوپرامید (۵۵%) کمتر بود (۰۰۰۱/۰>P)؛ در حالی که بین ساعت دوم تا ششم پس از جراحی تفاوت معنی‏داری مشاهد نشد (به ترتیب ۷/۳۶% و ۷/۵۱%؛ ۰۵/۰>P). میزان بروز تهوع در گروه تحت درمان با پروپوفول در ساعت اول و نیز بین ساعت دوم تا ششم نسبت به گروه تحت درمان با متوکلوپرامید به میزان قابل توجهی کمتر بود (به ترتیب ۳۰% و ۶۰% برای ساعت اول و ۷/۳۶% و ۳/۵۸% برای ساعت دوم تا ششم؛ ۰۱/۰>P).

  نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌های این تحقیق، پروپوفول (به میزان mg/kg ۰/۵) برای پیشگیری ‏از بروز تهوع و استفراغ در ساعت اول پس از عمل سزارین نسبت به متوکلوپرامید مؤثرتر است؛ همچنین تأثیر این دارو در کاهش میزان تهوع در ساعت دوم تا ششم بعد از عمل نیز نسبت به متوکلوپرامید بیشتر است.

---

کبودی دور چشم به دنبال علل ضربه‏ای به ناحیه سر و گردن و علل غیر ضربه‏ای دیده می‏شود. در این مقاله یک مورد خود به خودی کبودی دور چشم غیرضربه‏ای دو طرفه در خانمی ۲۴ ساله در ماه هشتم حاملگی گزارش شده است. این بیمار ۱۲ ساعت پس از استفراغ، متوجه کبودی دور چشمانش شد که این کبودی به صورت دو طرفه با برتری در چشم راست بود. بیمار سابقه تروما و عمل جراحی قبلی سر و گردن را ذکر نمی‏کرد. حدّت بینایی، معاینات چشمی، فشار خون و آزمایش ادرار بیمار طبیعی بود. این کبودی، ۲۰ روز بعد از مراجعه اول بیمار، کاملا رفع شد و بیمار پس از گذشت شش ماه مشکلی نداشت. علل عمومی و موضعی زیادی برای ایجاد خونریزی دور چشم وجود دارد ولی علت بروز خود به خودی کبودی دور چشم در بیمار حامله‏ای که شواهد بیماری پره‏اکلامپسی را ندارد، ناشناخته است.

---

زمینه و هدف: تهوع و استفراغ یکی از شایع‌ترین عوارض شیمی درمانی می‌باشد. این مطالعه با هدف بررسی تأثیر ماساژ یخ به‌عنوان روشی ارزان، آسان، غیرتهاجمی و ایمن بر نقطه P۶ یا نیگان بر تهوع و استفراغ بیماران سرطانی تحت شیمی درمانی انجام شد. روش تحقیق: در این مطالعه کارآزمایی بالینی شاهد دار تصادفی‌شده یک سو کور، ۱۱۴ بیمار، به روش تخصیص تصادفی در سه گروه قرار گرفتند. در گروه آزمون، در نقطه نیگان مچ دست، به مدت ۷ دقیقه دو بار در روز به فاصله ۱۲ ساعت در طی ۲۴ ساعت با استفاده از قالب یخ که در گاز مرطوب قرار داشت، به آرامی و ملایمت توسط بیمار ماساژ داده شد. در گروه درمان‌نما، با همین الگو با استفاده از مکعب چوب ماساژ داده شد و برای گروه شاهد هیچ گونه اقدامی صورت نگرفت. از پرسشنامه ارزیابی تهوع و استفراغ مورو در ۴ دوره منقسم زمانی در طول ۲۴ ساعت استفاده شد. یافته‌ها: در گروه آزمون، ماساژ یخ موجب کاهش معنی‌دار در دفعات تهوع (۰۱/۰>P) و دفعات استفراغ (۰۳/۰(P= و همچنین کاهش شدت تهوع (۰۶۳/۰= (Pو شدت استفراغ (۳۴/۰=P) شد. در مقایسه گروه درمان‌نما با گروه شاهد، میانگین دفعات تهوع در گروه درمان‌نما به طور معنی‌دار کاهش یافته بود )۰۲/۰(P<. نتیجه‌گیری: ماساژ یخ در نقطه نیگان در کاهش دفعات و شدت تهوع و استفراغ بیماران سرطانی تحت شیمی درمانی مؤثر می‌باشد؛ اما اثر تلقین و پلاسبو و دیدگاه بیمار نسبت به تهوع و نقش تعامل درمانگر- بیمار نیز تا حدودی مؤثر است

---

زمینه و هدف: داروهای متنوعی برای کنترل تهوع و استفراغ بعد از اعمال جراحی استفاده می‌شود. این مطالعه با هدف مقایسه تأثیر اندانسترون با متوکلوپرامید در پیشگیری از تهوع و استفراغ پس از عمل جراحی انجام شد.
روش تحقیق: این مطالعه کارآزمایی شاهددار تصادفی‌شده، بر روی ۹۰ بیمار کاندید عمل جراحی باز آپاندکتومی و کوله‌سیستکتومی مراجعه‌کننده به بیمارستان امام حسین (ع) شاهرود، در سال ۱۳۹۵ انجام شد .بیماران به سه گروه مساوی دریافت‌کننده اندانسترون، متوکلوپرامید و پلاسبو تقسیم شدند. هر یک از داروهای اندانسترون، متوکلوپرامید و پلاسبو ۳۰ دقیقه قبل از پایان عمل، به‌صورت وریدی به بیماران تزریق شد. سپس در ساعت‌های اول، ششم، دوازدهم و ۲۴ ساعت پس از عمل جراحی، شدت تهوع و استفراغ بیماران بر اساس VAS  ثبت گردید.
یافته‌ها: میانگین سنّی کل بیماران ۶/۱۸±۴/۳۶ سال بود. تعداد ۴۷ نفر (۲/۵۲%) مذکر و بقیه مؤنّث بودند. تعداد ۶۳ نفر (۷۰%) آپاندکتومی و ۲۷ نفر (۳۰%) عمل کوله‌سیستکتومی شدند. نتایج نشان داد که میانگین امتیاز شدّت تهوع در سه گروه تفاوت معنی‌داری داشت. این اختلاف مربوط به بیماران گروه اندانسترون با پلاسبو و گروه متوکلوپرامید با پلاسبو بود و بین دو گروه اندانسترون و متوکلوپرامید فقط در زمان‌های ساعت اول و ششم، تفاوت معنی‌دار وجود داشت.
نتیجه‌گیری: تأثیر هر دو داروی اندانسترون و متوکلوپرامید در کنترل تهوع و استفراغ به‌طور معنی‌داری بیشتر از پلاسبو بود. اندانسترون طی ساعت اول و ششم پس از عمل، تأثیر بیشتری نسبت به متوکلوپرامید داشت.