سعید کلباسی، هادی حسینی، سحر نادی مقدم، منصور سلطانی،
دوره ۱۴، شماره ۳ - ( پاییز ۱۳۸۶ )
چکیده
زمینه و هدف: تیروئیدیت هاشیموتو، شایع ترین علت هیپوتیروئیدیسم در کودکان و بزرگسالان است. تظاهر کلینیکی بیماری به سه شکل هیپوتیروئید، یوتیروئید و به طور نادر هیپرتیروئید می باشد. مطالعه حاضر با هدف تعیین تغییرات سطح آنتی بادی ضد تیروئید پروکسیداز (anti-thyroid peroxidase: anti-TPO) قبل و بعد از درمان با لووتیروکسین در بیماران تیروئیدیت هاشیموتو انجام شد.روش تحقیق: در این مطالعه نیمه تجربی، ابتدا بیماران زن مراجعه کننده به درمانگاه غدد کسری بیرجند در سال ۸۵-۱۳۸۴ که گواتر با قوام (Firm) داشتند و سن آنان بین ۲۰-۵۰ سال بود، انتخاب شدند و در صورت مثبت بودن آنتی بادی anti-TPO تشخیص هاشیموتو برای آنها در نظر گرفته شد؛ سپس این افراد تحت دوره درمان سه ماهه با قرص لووتیروکسین به میزان ۱۰۰ میکروگرم روزانه قرار گرفتند؛ در پایان سه ماه، سطح آنتی بادی anti-TPO آنها به همراه وضعیت بالینی، ارزیابی گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS و آزمون های آماری t مستقل، t زوج و Chi-Square مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: ۶۷,۱% از بیماران، هیپوتیروئید و ۳۲.۹% یوتیروئید بودند؛ سطح آنتی بادی anti-TPO در ۲۰% از بیماران، پس از درمان با دوره سه ماهه لووتیروکسین، به حد طبیعی رسید. میانگین سطح آنتی بادی anti-TPO قبل از درمان با لووتیروکسین ۴۵۰.۷۴±۱۲۲.۰۵ IU/mL بود که پس از درمان به ۲۳۶.۲±۱۵۳.۹۶ IU/mL کاهش یافت؛ این کاهش از نظر آماری معنی دار بود (P<۰.۰۰۱). میانگین سطح آنتی بادی anti-TPO قبل از درمان در هیپوتیروئیدها نسبت به افراد یوتیروئید بالاتر بود (P<۰.۰۰). بعد از درمان با لووتیروکسین، سطح آنتی بادی در افراد هیپوتیروئید بالاتر از افراد یوتیروئید باقی ماند (P<۰.۰۰۱).نتیجه گیری: سطح آنتی بادی anti-TPO در بیماران هاشیموتو که هیپوتیروئید هستند، بالاتر از بیماران یوتیروئید است. بعد از درمان، سطح آنتی بادی anti-TPO در هر دو گروه کاهش می یابد ولی این کاهش در افرادی که یوتیروئید می شوند، بیشتر از افرادی است که هیپوتیروئید باقی می مانند؛ با توجه به این مطالب می توان اذعان داشت که اندازه گیری آنتی بادی anti-TPO به عنوان روشی مهم برای تشخیص و پیگیری درمان و ارزیابی پیش آگهی بیماری هاشیموتو، قابل استفاده خواهد بود.
سعید کلباسی، سید علیرضا سعادتجو، شهناز طبیعی، محمدرضا گرامی،
دوره ۱۵، شماره ۳ - ( پاییز ۱۳۸۷ )
چکیده
زمینه و هدف: میکروآلبومینوری یکی از عوارض بیماری دیابت است که در بیماران دیابتی نوع ۲ بیشتر از نوع ۱ اتفاق می‌افتد و علت عمده مرحله پایانی بیماری کلیوی (ESRD) در تمام دنیا محسوب می‌شود؛ مطالعه حاضر با هدف تعیین شیوع میکروآلبومینوری در بیماران دیابتی نوع ۲ و ارتباط آن با سطح چربیهای خون (کلسترول و تری‌گلیسیرید)، فشار خون، هموگلوبین A۱C، سن، جنس، مصرف سیگار و مدت زمان ابتلا به دیابت انجام شد. روش تحقیق: در این مطالعه توصیفی- تحلیلی (مقطعی)، تمامی پرونده‌های موجود در درمانگاه تخصصی دیابت کسری و بیمارستان ولی‌عصر (عج) وابسته به دانشگاه علوم پزشکی بیرجند در فاصله زمانی فروردین‌ماه ۱۳۸۴ لغایت اسفندماه ۱۳۸۵ مورد مطالعه قرار گرفتند. اطلاعات لازم شامل سن، جنس، میزان فشار خون، مدت ابتلا به دیابت، میزان چربی خون و ... در یک فرم بازنگری ثبت گردید. داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از نرم‌افزار آماری SPSS و آزمونهای آماری کای دو و رگرسیون لجستیک در سطح معنی‌داری ۰۵/۰P مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته‌ها: در این مطالعه، در مجموع ۹۶۴ پرونده مورد ارزیابی و بررسی قرار گرفتند. بیشتر افراد مورد مطالعه (۸/۳۰%) در گروه سنّی ۵۱-۶۰ سال قرار داشتند. میانگین سنّی در افراد مورد بررسی ۴/۱۲۵۳ سال بود و بیشتر آنان (۳/۵۷%) زن بودند. ۳۶۱ نفر (۴/۳۷%) سابقه کشیدن سیگار و ۲۶۷ نفر (۷/۲۷%) سابقه فشار خون بالا داشتند. در ۸۷ نفر (۹%) از افراد مورد بررسی، میکروآلبومینوری گزارش شد. در بیشتر این بیماران (۶/۶۰%)، مدت ابتلا به دیابت کمتر یا مساوی ۵ سال بود. میانگین مدت‌زمان ابتلا به دیابت ۸/۴۸۶/۵ سال به دست آمد. سطح کلسترول و تری‌گلیسیرید در بیشتر افراد مورد مطالعه بیشتر از حدّ طبیعی (به ترتیب ۵/۵۵% و ۹/۶۳%) و میانگین آن به ترتیب ۶۶۲۱۳ و ۱۴۲۲۱۴ میلیگرم بر دسی‌لیتر برآورد گردید. نتیجه آزمون رگرسیون لجستیک (گام به گام) رابطه معنی‌داری را بین متغیرهای مدت ابتلا به دیابت (۰۰۱/۰=P)، سابقه مصرف سیگار (۰۲/۰=P)، ابتلا به فشار خون بالا (۰۰۱/۰=P) و تری‌گلیسیرید بالا (۰۱/۰=P) را با ابتلا به میکروآلبومینوری نشان داد ولی رابطه بین متغیرهای سن و جنس با ابتلا به میکروآلبومینوری معنی‌دار نبود. نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌های این تحقیق می‌توان اذعان نمود که مدت زمان ابتلا به دیابت، فشار خون بالا و مصرف سیگار از عوامل خطر مهم در بروز میکروآلبومینوری می‌باشند؛ همچنین میکروآلبومینوری می‌تواند به رده سنی وابسته باشد. در این خصوص مطالعات بیشتر با حجم نمونه بیشتر توصیه می‌شود.
Attribution-NoneCommercial CC BY-NC