۴ نتیجه برای عبدی
رضا عبدی، محمدمهدی حسن‌زاده طاهری،
دوره ۱۸، شماره ۴ - ( زمستان ۱۳۹۰ )
چکیده
گاهی به دلیل عدم پوشش مناسب، شکستگی‌های انتهای تحتانی ساق منجر به از دست رفتن پوست و پدیدار شدن استخوان تیبیا در سمت داخل ساق می‌شود. در این گونه موارد، دو راه برای بازسازی وجود دارد: ۱) استفاده از فلاپ متقاطع ۲) به کارگیری فلاپ آزاد همراه با پیوند زدن عروق کوچک. در این مقاله، گزارش یک مورد انتقال فلاپ آزاد گراسیلیس برای بازسازی نقص بافت نرم، به علت کاربرد پلیت سنگین در شکستگی انتهای دور تیبیا مورد بررسی قرار می‌گیرد. در این تکنیک، انتقال آزاد فلاپ گراسیلیس برای یک مورد نقص بافت نرم انتهای تحتانی ساق، در یک مرد ۴۰ ساله توسط یک تیم جراحی انجام شد و پوشش بافت نرم مناسب، پس از دو ماه به دست آمد. میزان موفقیت در انتقال فلاپ آزاد در مقالات، بیش از ۹۰% گزارش گردیده است و در این گزارش به علت موفقیت کسب شده، این تکنیک به عنوان یک روش مناسب و قابل انجام برای بازسازی نقص بافت نرم انتهای تحتانی ساق پیشنهاد می‌گردد.
فتاح مرادی، سوران امینی‌اقدم، جمال عبدی، حسن متین همایی،
دوره ۲۰، شماره ۲ - ( تابستان ۱۳۹۲ )
چکیده
زمینه و هدف: آدیپونکتین، یک عامل حافظتی مهم در پاتوژنز سندروم متابولیکی و بیماری قلبی- عروقی به شمار می‌آید و تستوسترون نیز در مردان، نقش ضدّ دیابتی دارد؛ کورتیزول نیز یک هورمون کاتابولیکی ضدّ استرس می‌باشد. هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثر تمرین قدرتی بر سطوح سرمی آدیپونکتین، تستوسترون و کورتیزول در مردان لاغر کم‌تحرک بود. روش تحقیق: در یک مطالعه نیمه‌تجربی، مردان لاغر کم‌تحرک، به‌طور تصادفی در دو گروه تمرین قدرتی و گروه کنترل قرار گرفتند. پروتکل تمرین قدرتی شامل: دوازده هفته تمرین با وزنه (۳ جلسه تمرین در هفته، ده ایستگاه، ۳ ست، ۸- ۱۲ تکرار در هر ایستگاه، شدت ۶۰- ۸۰ درصد یک تکرار بیشینه، میزان استراحت بین ست‌ها یک دقیقه و بین ایستگاه‌ها دو دقیقه، مدت زمان تمرین اصلی حدود ۶۰ دقیقه) بود. تجزیه و تحلیل داده‌ها، با به‌کارگیری نرم‌افزار آماری SPSS (ویرایش ۱۶) و به کمک آزمون‌های آماری تی‌همبسته و تی‌مستقل، در سطح معنی‌داری ۰۵/۰>P انجام شد. یافته‌ها: در گروه تمرین (۹ نفر، ۶/۳±۹/۲۰ سال، ۳/۴±۱/۶۰ کیلوگرم، ۲/۲±۷/۱۸ درصد چربی، ۱/۲±۴/۱۸ کیلوگرم بر متر مربع)، وزن، نمایه توده بدن و حداکثر اکسیژن مصرفی افزایش یافت (به ترتیب: ۰۲۰/۰=P، ۰۱۱/۰=P، ۰۴۲/۰=P)، اما تغییر معنی‌داری در مورد درصد چربی بدن مشاهده نشد (۲۴۴/۰=P)؛ همچنین تمرین، تأثیر معنی‌داری بر غلظت آدیپونکتین (۹/۱±۱/۱۴ در مقابل ۵/۲±۷/۱۳ میکروگرم بر میلی‌لیتر) و کورتیزول سرم (۳/۴۵±۴/۱۶۶ در مقابل ۶/۵۱±۲/۱۵۹ نانوگرم بر میلی‌لیتر) نداشت (به ترتیب: ۲۷۸/۰=P و ۳۷۷/۰=P)، اما غلظت تستوسترون سرم (۷/۱±۹/۶ در مقابل ۹/۱±۱/۸ نانوگرم بر میلی‌لیتر) افزایش یافت (۰۲۵/۰=P). در گروه کنترل (۱۰ نفر، ۲/۳±۵/۲۱ سال، ۲/۴±۵/۶۱ کیلوگرم، ۷/۲±۵/۱۹ درصد چربی، ۳/۲±۴/۱۸ کیلوگرم بر متر مربع)، هیچ‌کدام از متغیرهای اندازه‌گیری‌شده، تغییر معنی‌داری نشان ندادند (۰۵/۰
حسینعلی عبدی، احمد راشکی،
دوره ۲۱، شماره ۳ - ( پاييز ۱۳۹۳ )
چکیده
زمینه و هدف: سویه‌های اشریشیاکلای ایجادکننده عفونت‌های دستگاه ادراری، دارای تعداد زیادی از ژن‌های کدکننده فاکتورهای حدّت می‌باشند. اطلاعات کمی در مورد گروههای فیلوژنتیکی، نوع و چگونگی عمل فاکتورهای بیماری‌زا در اشریشیاکلای مولّد عفونت‌های ادراری در مناطق مختلف ایران وجود دارد. در این مطالعه، الگوی فیلوژنتیکی و فراوانی فاکتورهای ویرولانس در سویه‌های اشریشیاکلای جداشده از بیماران مبتلا به عفونت‌های ادراری، به روش Multiplex-PCR مورد بررسی قرار گرفت. روش تحقیق: در این مطالعه مقطعی- توصیفی، تعداد ۱۰۰ ایزوله اشریشیاکلای، از بیماران مبتلا به عفونت ادراری در فاصله زمانی بهمن ۱۳۹۱ تا مرداد ۱۳۹۲ جمع‌آوری گردید. ایزوله‌ها به روش آزمایش‌های مورفولوژیک و بیوشیمیایی رایج، مورد تأیید قرار گرفتند. DNA ژنومی ایزوله‌ها، به روش جوشاندن استخراج شد. تعیین فراوانی ژن‌های بیماری‌زا و الگوی گروههای فیلوژنتیکی، با استفاده از روش Multiplex-PCR انجام گردید. نتایج با استفاده از آزمون دقیق فیشر، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: میزان شیوع ژن‌های cnf۱، iha، irp۲ و ompT به‌ترتیب: ۲۸%، ۲۹%، ۸۹% و ۶۷% تعیین گردید؛ همچنین توزیع گروههای فیلوژنی A، B۱، B۲ و D در بین ایزوله‌های جداشده به‌ترتیب: ۱۷%، ۶%، ۵۵% و ۲۲% بود. به‌طور کلی، فراوانی ژن‌های کدکننده فاکتورهای ویرولانس به‌ترتیب به میزان ۹۶%، ۶۶%، ۶۱% و ۷۹% در ایزوله‌های گروه B۲ مشاهده شد. نتیجه‌گیری: در این مطالعه مشخص شد که سویه‌های متعلّق به گروه B۲، فراوان‌ترین و حامل بیشترین ژن‌های بیماری‌زا می‌باشند؛ بنابراین می‌توانند در عفونت ادراری، نقش مؤثّرتری را نسبت به سایر گروههای فیلوژنی ایفا نمایند.
بنت الهدی اسماعیلی، احمد عبدی، آسیه عباسی دلویی، پروین فرزانگی،
دوره ۲۷، شماره ۲ - ( تابستان ۱۳۹۹ )
چکیده
زمینه و هدف: دیابت یکی از بیماری‌های متابولیکی است که با آسیب قلبی همراه است. نشان داده شده است که فعالیت ورزشی و رزوراترول باعث بهبود ساختار و عملکرد قلب آزمودنی‌های دیابتی می‌شود. هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر تمرین هوازی همراه با مصرف رزوراترول بر بیان ژن های AMPK و MAFbx بافت قلب مدل تجربی دیابت بود.
روش تحقیق: در این مطالعه تجربی، ۴۰ سر موش صحرایی نر ویستار، به‌طور تصادفی به ۵ گروه کنترل (CN)، دیابت (DM)، دیابت-رزوراترول (RDM)، دیابت-تمرین هوازی (TDM)، دیابت-تمرین هوازی-رزوراترول (RTDM) تقسیم شدند. گروههای تمرینی به‌مدت ۸ هفته، برنامه تمرینی دویدن را روی تردمیل انجام دادند. رزوراترول(mg/kg ۲۰) برای گروههای RDMو TRDM به مدت ۸ هفته به‌طور زیر جلدی تزریق شد. پس از ۴۸ ساعت از آخرین جلسه تمرینی، رت‌ها بیهوش و تغییرات کمی بیان ژن‌های AMPK و MAFbx میوکارد به روش Real Time PCR بررسی گردید.
یافته‌ها: نتایج پژوهش حاضر نشان‌دهنده کاهش بیان AMPK (۰/۰۰۱>P) و افزایش MAFbx (۰/۰۰۱>P)کاردیومیوسیت‌ها در گروههای DM نسبت به گروه CN بود. بیان AMPK در گروه TRDM نسبت به گروه های DM (۰/۰۰۹=P) و RDM (۰/۰۱۱=P) و TDM (۰/۰۴۳=P) افزایش معنی‌داری داشت. بیان MAFbx کاردیومیوسیت‌ها در گروههای RDM (۰/۰۱۲=P)، TDM (۰/۰۰۱>P) و TRDM (۰/۰۰۱>P) نسبت به گروه DM کاهش معنی‌داری داشت؛ همچنین بیان MAFbx در گروههای TRDM نسبت به گروه RDM (۰/۰۴۱=P) نیز کاهش معنی‌داری داشت.
نتیجه‌گیری: تمرین طولانی‌مدت هوازی، با و بدون مصرف رزوراترول احتمالاً می‌تواند سبب کاهش شاخص‌های ژنومی آتروفی و افزایش هیپرتروفی میوکارد موش‌های صحرایی دیابتی شود.
Attribution-NoneCommercial CC BY-NC