تحقیقات پزشکی ترجمانی

---

زمینه و هدف: شکستگی بینی، شایع‌ترین شکستگی صورت می‌باشد و عدم تشخیص صحیح و درمان مناسب منجر به بدشکلی‌های ساختمانی و عملکردی بینی می‌شود. در این مطالعه، شکستگی‏های بینی و ارتباط نتیجه‏ درمانی با علت شکستگی در مراجعه‏کنندگان به اورژانس گوش و حلق و بینی بیمارستان فارابی مشهد بررسی گردید. روش تحقیق: این مطالعه از نوع مقطعی است که بر روی ۱۰۰ بیمار مراجعه‏کننده با شکستگی بینی انجام شده است. اطلاعات لازم با استفاده از پرسشنامه، معاینه‏ بالینی و کلیشه رادیوگرافی جمع‌آوری شده است. جااندازی شکستگی بینی بین ۷-۵ روز بعد از آسیب صورت گرفته و محل آسیب به مدت ۱۰-۷ روز در گچ بوده است. از تمام بیماران گرافی‏های لازم گرفته شد. پس از جمع‌آوری اطلاعات، برای تجزیه و تحلیل آماری از نرم افزار SPSS (ویرایش ۱۸) و آزمون آماری دقیق فیشر و مجذور کای استفاده شد. یافته‌ها: ۶۳% بیماران در محدوده‏ سنی ۲۰- ۱۰ سال بودند. شیوع شکستگی بینی در مردان ۵ برابر بیشتر از زنان بود. تصادف با وسایل نقلیه مهم‌ترین علت شکستگی بوده و شایع‌ترین علائم بالینی بیماران هنگام مراجعه بدشکلی ظاهری، حساسیت در لمس، ‌تورم و درد بود. در اغلب موارد (۹۳%) از روش جااندازی بسته برای درمان استفاده شد. بیشترین علائم عدم رضایت از درمان به صورت قوز بینی، گرفتگی بینی، انحراف بینی و بدشکلی تیغه‏ی بینی گزارش شد (۰۱/۰P=). نتیجه‌گیری: بیشترین موارد رضایت از درمان مربوط به آسیب های ناشی از ورزش و دعوا است و بیشترین علائم عدم رضایت از درمان، به وجود آمدن قوز بینی و گرفتگی بینی می‌باشد.

---

زمینه و هدف: برآورد کلی از میزان پوشش واکسیناسیون هپاتیت B، به عنوان یکی از موثرترین روش‏های پیشگیری، در پزشکان و پرستاران ایران وجود ندارد. این مطالعه مروری با هدف تعیین پوشش واکسن هپاتیت B در این افراد انجام شد.

روش تحقیق: این مطالعه بر اساس مستندات به‌دست‌آمده از بانک‌های اطلاعاتی Magiran، Iran medex، IranDoc، SID، Medlib، Scopus، Web of Science، PubMed، ScienceDirect و موتور جستجوی Google Scholar از سال ۱۳۷۲ تا ۱۳۹۴ با استفاده از کلیدواژه‌های استاندارد انجام شد. جستجو و استخراج داده‌ها، توسط دو نفر از پژوهشگران به‌صورت مستقل صورت گرفت؛ سپس تمام مقالاتی که دارای معیارهای ورود به مطالعه بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. داده‌ها با استفاده از مدل اثرات تصادفی به‌روش متاآنالیز و با کمک نرم‌افزار Stata (ویرایش ۱/۱۱) در سطح معنی‌داری ۰۵/۰P<، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

یافته‌ها: در ۱۶ مقاله، تعداد ۴۱۰۴ نمونه مورد بررسی قرار گرفت. سابقه تزریق واکسیناسیون هپاتیت B در پزشکان و پرستاران به‌ترتیب: ۷/۸۸% (۹۶-۴/۸۱: ۹۵% فاصله اطمینان) و ۵/۹۳% (۳/۹۵-۸/۹۱: ۹۵% فاصله اطمینان) محاسبه شد. پوشش واکسیناسیون هپاتیت B در پزشکان و پرستاران به‌ترتیب: ۱/۷۳% (۹/۹۲-۲/۵۳: ۹۵% فاصله اطمینان) و ۷۶% (۷/۸۶-۳/۶۵: ۹۵% فاصله اطمینان) برآورد گردید. ارتباط بین پوشش واکسیناسیون هپاتیت B با سال فقط در پرستاران از نظر آماری معنی‌داری بود (۰۱۶/۰P=).

نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه نشان می‏دهد که اگرچه میزان پوشش کامل واکسیناسیون هپاتیت B در بین پزشکان و پرستاران ایرانی حدود دو‏سوم است، ولیکن این میزان با آمار ایده‏آل فاصله دارد و نیاز به بهبود آن وجود دارد.

---

زمینه و هدف: تأثیرات مثبت ورزش بر عملکرد مغز و همچنین افزایش بیان برخی از عوامل رشد نورونی از جمله فاکتور نوروترفیک مشتق‌شده از مغز یا BDNF (Brain-derived neurotrophic factor)، اثبات شده است. برای بررسی بیشتر مکانیزم‌های مولکولی این تغییرات و همچنین با اطلاع از این موضوع که miR-۱۰b یکی از تنظیم‌کننده‌های بیان  BDNFاست، تأثیر ورزش بر بیان نسبی miR-۱۰b (microRNA-۱۰) در موش‌های صحرایی ماده ارزیابی گردید. از آنجا که مطالعات قبلی نشان داده‌اند، ورزش از طریق برهمکنش با هورمون استروژن باعث افزایش بیان BDNF می‌شود، اثر ورزش بر بیان miR-۱۰b در موش‌های فاقد تخمدان نیز سنجیده شد.
روش تحقیق: در این مطالعه، تعداد ۴۲سر موش صحرایی ماده از نژاد ویستار، انتخاب و در قالب دو گروه دست‌نخورده و فاقد تخمدان بررسی شدند. موش‌های فاقد تخمدان، جراحی تخمدان‌برداری را سپری کرده و بعد از گذشت یک ماه برای انجام آزمایش استفاده شدند. پروتکل ورزش، چهار هفته دویدن بر روی تردمیل بود. برای تعیین بیان نسبی miR-۱۰b در هیپوکامپ موش‌ها از روش Real time PCR استفاده شد.
یافته‌ها: بیان miR-۱۰b در گروه شم- ورزش نسبت به گروه کنترل در هر دو نوع موش‌های دست‌نخورده و فاقد تخمدان، تفاوت معنی‌داری نشان نداد. ورزش اجباری با تردمیل، تغییرات معنی‌دار در بیان این ژن در هر دو نوع موش دست‌نخورده و فاقد تخمدان ایجاد نکرد (۰/۰۵˃P)؛ اما بیان BDNF در موش‌های دست‌نخورده به‌طور معنی‌دار افزایش یافت (۰/۰۵˂P). در واقع بیان miR-۱۰b با تغییرات بیان BDNF در اثر ورزش، هیچ‌گونه همبستگی نداشت.
نتیجه‌گیری: در واقع این مطالعه نتوانست ارتباط بیان miR-۱۰b با افزایش بیان BDNF که حاصل برهمکنش ورزش و هورمون استروژن است را اثبات نماید؛ بنابراینmiRNA نمی‌تواند جز عوامل تنظیم‌کننده بیان BDNF محسوب گردد.