زمینه و هدف: دیسانتری، معمولاً یک بیماری خودمحدودشونده است، اما درمان آنتی‌بیوتیکی آن، علاوه بر کوتاه‌کردن زمان سیمپتوماتیک‌بودن بیماری، سبب کاهش دفع میکروب از بدن بیمار و در نتیجه، کاهش قدرت سرایت به اطرافیان می‌شود. این مطالعه، به منظور مقایسه اثر سیپروفلوکساسین و آزیترومایسین در درمان گاستروآنتریت حادّ غیرآمیبی انجام شد. روش تحقیق: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، 84 بیمار مبتلا به گاستروآنتریت حادّ غیرآمیبی، به روش نمونه‌گیری ساده انتخاب شدند و پس از اخذ رضایت کتبی، در یکی از دو رژیم شامل: سیپروفلوکساسین 500 میلی‌گرم هر 12ساعت یا آزیترومایسین 250 میلی‌گرم روزانه یک‌بار، قرار گرفتند. پس از 48 ساعت، بیماران ویزیت شده و بهبود علایم بالینی آنها بررسی شد؛ همچنین نتیجه کشت مدفوع روز اول آنها، ارزیابی شد. داده‌ها پس از جمع‌آوری و ثبت در پرسشنامه، با استفاده از نرم‌افزار SPSS (ویرایش 3/1) و آزمون آماری کای‌اسکوئر در سطح معنی‌داری 5/0=α تجزیه و تحلیل گردید. یافته‌ها: از 84 بیمار مورد بررسی، در نمونه مدفوع 41 نفر (8/48%) شیگلا گزارش شد که 18 نفر (9/43%) از آنها، آزیترومایسین و 23 نفر (1/56%)، سیپروفلوکساسین دریافت کردند. در 14 نمونه (7/16%)، میکروب‌های دیگری رشد کرده بود (سالمونلا، کمپلیوباکتر ژژونی، ای‌کلای). در آنتی‌بیوگرام تهیه‌شده از 55 بیمار، 32 نفر به سیپروفلوکساسین حساس بودند (2/58%) و حساسیّت به آزیترومایسین، در 41 نفر گزارش شد (5/74%). در روز سوّم درمان، پاسخ بالینی بیماران، با بررسی وضعیت تب و اسهال ارزیابی شد. در گروه آزیترومایسین در 29 نفر (5/93%) و در گروه سیپروفلوکساسین در 31 نفر (88.6%)، در روز سوّم، تب قطع شده بود که اختلاف معنی‌داری از نظر قطع تب، بین دو گروه وجود نداشت. نتیجه‌گیری: آزیترومایسین و سیپروفلوکساسین اثر یکسانی در درمان دیسانتری غیرآمیبی دارند.

واژه‌های کلیدی: دیسانتری غیرآمیبی، سیپروفلوکساسین، آزیترومایسین

متن کامل [PDF 190 kb]   (13194 دریافت)