زمینه وهدف: کارکنان پرستاری دارای انگیزه، رضایت شغلی و تعهد بالا، توان و استعداد تخصصی خود را در جهت بهره وری بیشتر و ارتقای کیفیت مراقبتهای ارایه شده به بیماران و جامعه به کار می گیرند. مطالعه حاضر با هدف تعیین رضایت شغلی پرستاران شاغل در دو بیمارستان وابسته به دانشگاه علوم پزشکی بیرجند انجام شد.
روش بررسی: در این مطالعه توصیفی- تحلیلی، 190 پرستار شاغل در دو بیمارستان امام رضا(ع) و ولی عصر(عج) بیرجند از طریق نمونه گیری تصادفی سیستماتیک انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه دو قسمتی بود. قسمت اول مربوط به مشخصات فردی بود؛ در قسمت دوم، رضایت شغلی با استفاده از Job Descriptive Index (JDI) و تئوری Herzberg ارزیابی شد. میزان رضایت در پنج حیطه حرفه پرستاری با مقیاس سه گزینه ای لیکرت امتیازبندی شد و سپس مجموع امتیازات با استفاده از نرم افزار آماری SPSS و روشهای آمار توصیفی و استنباطی و آزمون Chi-Square در سطح معنی داری P<0.05 تحلیل گردید.
یافته ها: بیشتر پرستاران زن، متاهل، لیسانس، در رده سنی 25-29 سال، با سابقه کار کمتر از 5 سال، دارای منزل شخصی و استخدام رسمی قطعی بودند و به صورت شیفت کاری در گردش، در بخشهای داخلی (18.9%) و جراحی (19.5%) کار می کردند. 62.1% اضافه کاری داشتند. رضایت شغلی پرستاران به ترتیب فراوانی رتبه کم، متوسط و زیاد، بدین صورت بود: از جنبه مدیریتی و سرپرستی 41.6%، 46.8% و 11.6%، از محیط فیزیکی بخش 58.9%، 34.2% و 6.9%، از جنبه آموزشی 70.5%، 23.2% و 6.3%، از جنبه روانی- اجتماعی 48.8%، 46.8% و 4.2% و از جنبه رفاهی- فرهنگی 71.1%، 25.3% و 3.7%؛ در مجموع میزان رضایت پرستاران از شغل خود 58.9% کم، 37.9% متوسط و 3.2% زیاد بود. بین متغیرهای سن (P=0.00)، میزان تحصیلات (P=0.01)، نوع استخدام (P=0.01) و بخش خدمت (P=0.00) با رضایت شغلی ارتباط معنی دار آماری وجود داشت.
نتیجه گیری: رضایت شغلی دربرگیرنده واقعیتهای مربوط به دستمزد، نظارت، امکانات و شرایط عملکرد سازمان می باشد؛ بنابراین توجه مسوولین و مدیران پرستاری به ایجاد زمینه ارتقای تحصیلی پرستاران و به کارگیری نیروهای جوان به صورت استخدام رسمی برای بیمارستانها ضروری به نظر می رسد.