استفاده گستره از خردل گوگردی در قرن گذشته، اثرات سمی بلند مدت آن را به عنوان یک عامل شیمیایی ناتوان کننده نشان داده است. اثرات موضعی عمدتا بر روی چشم، پوست و بافتهای تنفسی رخ می دهند و به دنبال آن اثرات سیستمیک در دستگاههای عصبی، ایمنی و تولید مثل بروز می کنند. عوارض دیررس تنفسی عمدتا عبارتند از: برونشیت مزمن، برونشکتازی، برونکوپنومونی های مکرر، و فیبروز ریوی که همگی به مرور زمان تشدید می یابند. خشکی پوست، کراتیت تاخیری و کاهش تعداد سلول های کشنده طبیعی که سبب افزایش خطر عفونت ها و بدخیمی ها می شوند نیز از جمله اثرات بلند مدت مسمومیت با خردل گوگردی هستند. با این حال، هنوز نقایص زیادی در متون مربوط به عوارض دیررس گاز خردل وجود دارد. اختلالات ایمونولوژیک، عصبی- روانی و نیز ازتباط مسمومیت ناشی از گاز خردل با کارسینوژنز و تراتوژنز زمینه هایی هستند که نیاز به تحقیق بیشتر، بخصوص بر روی نمونه های انسانی دارند.