دوره 26، شماره 4 - ( زمستان 1398 )
جلد 26 شماره 4 صفحات 362-353 |
برگشت به فهرست نسخه ها
اعظم یوسفی1 
، غلامرضا شریف زاده2 ، انسیه نوروزی2 ، سارا صحرانورد2 ، محمدرضا میری* 3
، غلامرضا شریف زاده2 ، انسیه نوروزی2 ، سارا صحرانورد2 ، محمدرضا میری* 3
1- کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی بیرجند، بیرجند، ایران
2- مرکز تحقیقات عوامل اجتماعی مؤثّر بر سلامت، دانشگاه علوم پزشکی بیرجند، بیرجند، ایران
3- مرکز تحقیقات عوامل اجتماعی مؤثّر بر سلامت، دانشگاه علوم پزشکی بیرجند، بیرجند، ایران ، miri_moh2516@yahoo.com
2- مرکز تحقیقات عوامل اجتماعی مؤثّر بر سلامت، دانشگاه علوم پزشکی بیرجند، بیرجند، ایران
3- مرکز تحقیقات عوامل اجتماعی مؤثّر بر سلامت، دانشگاه علوم پزشکی بیرجند، بیرجند، ایران ، miri_moh2516@yahoo.com
چکیده: (4314 مشاهده)
زمینه و هدف: با توجه به رشد آمار طلاق و آسیب‌‌پذیری زنان مطلقه در جامعه، هدف از این مطالعه، بررسی وضعیت سازگاری پس از طلاق و عوامل مرتبط با آن در زنان مطلقه تحت پوشش کمیته امداد بود.
روش تحقیق: این مطالعه توصیفی- تحلیلی، بر روی 160 زن مطلقه تحت پوشش کمیته امداد شهر بیرجند به روش نمونه‌گیری چندمرحله‌ای در سال 1397 انجام شد. برای جمع‌آوری داده‌ها، از پرسشنامه جمعیت‌شناختی و پرسشنامه استاندارد سازگاری با طلاق Fisher استفاده گردید. داده‌ها در نرم‌افزار SPSS (ویرایش 19) وارد و توسط آزمون‌های آماری tمستقل، آنالیز واریانس یک‌طرفه و تست تعقیبی توکی در سطح 0/05=α تجزیه و تحلیل شد.
یافته‌ها: میانگین سنّی افراد شرکت‌کننده در مطالعه 6/2∓37/5سال و مهمترین علت طلاق آنها، اعتیاد همسر (44/4%) بود. میانگین نمره کل سازگاری در زنان مورد مطالعه 56/3∓331/1 تعیین گردید که 62/7 درصد، از سازگاری ضعیف و 37/3 درصد از سازگاری متوسط برخوردار بودند. میانگین نمره سازگاری در زنان شاغل به طور معناداری بالاتر از زنان خانه‌دار (0/001(P< بود و با افزایش سطح تحصیلات، نمره سازگاری افزایش معنی‌داری را نشان داد (0/027P=). همچنین نتایح این مطالعه نشان داد که بین سن، تعداد فرزند، شغل همسر سابق، طول مدت تأهّل و سال‌های سپری‌شده از طلاق، با سازگاری پس از طلاق رابطه معناداری وجود نداشت.
نتیجه‌گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که زنان مطلقه به‌خصوص زنان خانه‌دار و دارای تحصیلات پایین، از وضعیت سازگاری مطلوبی برخوردار نیستند؛ بنابراین انجام مداخلات مورد نیاز برای بهبود وضعیت سازگاری به مسئولین و برنامه‌ریزان پیشنهاد می‌شود.
روش تحقیق: این مطالعه توصیفی- تحلیلی، بر روی 160 زن مطلقه تحت پوشش کمیته امداد شهر بیرجند به روش نمونه‌گیری چندمرحله‌ای در سال 1397 انجام شد. برای جمع‌آوری داده‌ها، از پرسشنامه جمعیت‌شناختی و پرسشنامه استاندارد سازگاری با طلاق Fisher استفاده گردید. داده‌ها در نرم‌افزار SPSS (ویرایش 19) وارد و توسط آزمون‌های آماری tمستقل، آنالیز واریانس یک‌طرفه و تست تعقیبی توکی در سطح 0/05=α تجزیه و تحلیل شد.
یافته‌ها: میانگین سنّی افراد شرکت‌کننده در مطالعه 6/2∓37/5سال و مهمترین علت طلاق آنها، اعتیاد همسر (44/4%) بود. میانگین نمره کل سازگاری در زنان مورد مطالعه 56/3∓331/1 تعیین گردید که 62/7 درصد، از سازگاری ضعیف و 37/3 درصد از سازگاری متوسط برخوردار بودند. میانگین نمره سازگاری در زنان شاغل به طور معناداری بالاتر از زنان خانه‌دار (0/001(P< بود و با افزایش سطح تحصیلات، نمره سازگاری افزایش معنی‌داری را نشان داد (0/027P=). همچنین نتایح این مطالعه نشان داد که بین سن، تعداد فرزند، شغل همسر سابق، طول مدت تأهّل و سال‌های سپری‌شده از طلاق، با سازگاری پس از طلاق رابطه معناداری وجود نداشت.
نتیجه‌گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که زنان مطلقه به‌خصوص زنان خانه‌دار و دارای تحصیلات پایین، از وضعیت سازگاری مطلوبی برخوردار نیستند؛ بنابراین انجام مداخلات مورد نیاز برای بهبود وضعیت سازگاری به مسئولین و برنامه‌ریزان پیشنهاد می‌شود.
واژه‌های کلیدی: طلاق، سازگاری، زنان مطلقه
نوع مطالعه: مقاله اصیل پژوهشی |
موضوع مقاله:
روانشناسی عمومی
دریافت: 1398/2/4 | پذیرش: 1398/4/30 | انتشار الکترونیک: 1398/9/24
دریافت: 1398/2/4 | پذیرش: 1398/4/30 | انتشار الکترونیک: 1398/9/24
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |