مجله علمی دانشگاه

زمینه و هدف:آنچه که در محیط کاری آینده پزشکان عمومی به‌طور عمده مطرح می‌باشد، مدیریت بیماران سرپایی در درمانگاه است. این مطالعه به‌منظور بررسی نگرش کارورزان و فارغ‌التحصیلان نسبت به نحوه آموزش بخش اطفال در مورد بیماری‌های سرپایی کودکان انجام شد.

روش تحقیق:در این مطالعه توصیفی- مقطعی، 40 دانشجوی پزشکی مقطع کارورزی و 20 پزشک فارغ‌التحصیل در سال 1392، به‌عنوان نمونه انتخاب شدند و نگرش آنها نسبت به کیفیّت و کارآیی آموزش بخش اطفال سنجیده شد. ابزار مطالعه، پرسشنامه محقق‌ساخته بود که براساس مقیاس لیکرت امتیازدهی گردید. در این مطالعه، میانگین نمره نگرش در سه حیطه تشخیص، درمان و نسخه‌نویسی برای چهار گروه اصلی بیماران سرپایی شامل: بیماری‌های میکروبی، انگلی، نوزادان و کمبودهای تغذیه‌ای محاسبه شد. داده‌ها پس از ورود به نرم‌افزار آماری SPSS (ویرایش 5/11) با کمک آزمون آماریIndependent t-Testدر سطح معنی‌داری 05/0=α تجزیه و تحلیل شد.

یافته‌ها:میانگین نمره نگرش فارغ‌التحصیلان در حیطه‌های تشخیص، درمان و نسخه‌نویسی به‌ترتیب: 27/0±20/3، 30/0±21/3 و 37/0±06/3 و در کارورزان به‌ترتیب: 58/0±44/3، 55/0±21/3 و 59/0±97/2 به‌دست آمد. بیشترین و کمترین میانگین نمره نگرش در هر سه حیطه تشخیص، درمان و نسخه‌نویسی در هر دو گروه کارورز و فارغ‌التحصیل به‌ترتیب مربوط به بیماری‌های نوزادان و بیماری‌های انگلی بود. میانگین نمره نگرش بین دو گروه در هر سه حیطه مذکور، تفاوت معنی‌داری نداشت.

نتیجه‌گیری:نمره خودارزیابی نگرش کارورزان از بیماری‌های سرپایی کودکان در سطح بالایی نبود و این نمره با افزایش تجربه کاری افزایش نیافت؛ بنابراین بهبود کیفیت آموزش بالینی، راهکار اصلی می‌باشد.