زمینه و هدف: مطالعات اندکی در مورد تاثیر اولتراسوند و مدت زمان کشش بر افزایش انعطاف پذیری عضلات همسترینگ انجام شده است. مطالعه حاضر با هدف تعیین دامنه اکستشن پاسیو زانو در دانش آموزان مبتلا به کوتاهی گروه عضلانی همسترینگ و تاثیر اولتراسوند و مدت زمان کشش در درمان این اختلال انجام شد.
روش تحقیق: این تحقیق به صورت کارآزمایی بالینی و در سال 1384 در زابل انجام شد. 50 دانش آموز پسر با دامنه سنی 12-14 سال از بین دانش آموزان پسر مدارس راهنمایی از طریق نمونه گیری در دسترس مورد مطالعه قرارگرفتند. آزمودنیها به صورت تصادفی در پنج گروه قرار گرفتند. گروه اول با اولتراسوند، گروه دوم با اولتراسوند و کشش 15 ثانیه ای، گروه سوم با اولتراسوند و کشش 30 ثانیه ای، گروه چهارم فقط باکشش 15 ثانیه ای و گروه پنجم با کشش 30 ثانیه ای درمان شدند. میزان اکستنشن پاسیو مفصل زانو (درجه) به عنوان شاخص انعطاف پذیری عضلات همسترینگ قبل و بعد از ده جلسه درمان اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمونهای ANOVA و t زوج شده در سطح معنی داری P?0.05 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
یافته ها: میزان اکستنشن پاسیو مفصل زانو در گروه اول از 160.2 ± 7.9 درجه به 163.3 ± 7.5 درجه (P=0.001)، در گروه دوم از 161.1 ± 6.9 درجه به 166.5 ± 5.9 درجه (P<0.0001)، در گروه سوم از 163.5 ± 6.7 درجه به 171.2 ± 5.9 درجه (P<0.0001)، در گروه چهارم از 161 ± 11.8 درجه به 164.4 ± 11.3 درجه (P=0.005) و در گروه پنجم از 166.1 ± 5.6 درجه به 171.1 ± 4.8 درجه (P=0.001) ارتقا یافت. اختلاف عمده ای بین پنج گروه قبل (P=0.48) و بعد از مداخله (P=0.059) وجود نداشت.
نتیجه گیری: در این مطالعه، انعطاف پذیری گروه عضلانی همسترینگ با هر پنج برنامه درمانی افزایش یافت؛ ولی هیچ یک از روشها نسبت به دیگری برتری قابل توجهی در افزایش انعطاف پذیری این گروه عضلانی نشان ندادند.