دوره 20، شماره 1 - ( بهار 1392 )                   جلد 20 شماره 1 صفحات 10-1 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:

Akbari A, Jahanshahi Javaran P. Comparison of lumbar specific stabilization exercises and general exercises in reducing pain and disability in patients with spondylolysis and spondylolisthesis. J Birjand Univ Med Sci 2013; 20 (1) :1-10
URL: http://journal.bums.ac.ir/article-1-1082-fa.html
اکبری اصغر، جهانشاهی جواران پروانه. مقایسه تمرین‌های اختصاصی ثبات‌دهنده کمر با تمرین‌های متداول، در کاهش درد و ناتوانی در بیماران مبتلا به اسپوندیلولیزیس و اسپوندیلولیستزیس. مجله علمي دانشگاه علوم پزشكي بيرجند 1392; 20 (1) :10-1

URL: http://journal.bums.ac.ir/article-1-1082-fa.html


1- گروه فیزیوتراپی، دانشکده علوم توانبخشی، دانشگاه علوم پزشکی زاهدان، زاهدان، ایران ، akbari_as@yahoo.com
2- دانشگاه علوم پزشکی زاهدان، زاهدان، ایران
چکیده:   (12437 مشاهده)

 زمینه و هدف: تمرین‌های ساب‌ماگزیمال عضلات ثبات‌دهنده کمر، سبب کاهش درد و ناتوانی بیماران با کمر درد مکانیکی می‌شوند، اما اثر آنها در بیمارانی که ثبات سگمانی به مخاطره افتاده، به‌ندرت مطالعه شده است. هدف از این مطالعه، مقایسه تمرین‌های اختصاصی عضلات ثبات‌دهنده کمر با تمرین‌های متداول، در کاهش درد و ناتوانی در افراد مبتلا به اسپوندیلولیزیس و اسپوندیلولیستزیس بود. 

روش تحقیق: این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی کنترل‌شده یک‌سوکور، در سال 1388 در زاهدان انجام شد. 24 بیمار مبتلا به اسپوندیلولیزیس و اسپوندیلولیستزیس، به صورت تصادفی در یکی از دو گروه تمرین‌های ثبات‌دهنده (12 نفر) و متداول (12 نفر) قرار گرفتند. درد با مقیاس دیداری درد، زاویه گودی کمر با خط‌کش انعطاف‌پذیر، دامنه حرکتی فلکسیون کمر با آزمون تغییریافته شوبر و شدت ناتوانی با شاخص ناتوانی اسوستری قبل و پس از درمان اندازه‌گیری گردیدند. برنامه تمرین برای هر دو گروه شامل 24 جلسه تمرین طی 12 هفته، هر هفته 2 جلسه و هر جلسه حدود نیم ساعت بود. داده‌ها پس از ورود به نرم‌افزار SPSS (ویرایش 17)، با استفاده از آزمون های آماریکولموگروف اسمیرنوو، لوین، تی‌مستقل و تی‌زوجی در سطح معنی‌داری 05/0P< تجزیه و تحلیل شدند. 

یافته‌ها: میانگین درد در گروه ثبات‌‌دهنده از 5/2±1/6 به 5/2±7/2 (0001/0>P) و در گروه متداول از 8/1±3/6 به 3/1±3/3 (003/0=P) کاهش یافت. میانگین ناتوانی در گروه ثبات‌دهنده از 03/9±4/33 به 1/5±12/9 و در گروه متداول 12/6±5/32 به 68/4±52/18 کاهش یافت (0001/0>P). کاهش درد (012/0=P) و بهبود عملکرد (0001/0>P) در گروه ثبات‌دهنده نسبت به متداول معنی‌دار بود.

 نتیجه‌گیری: تمرین‌های ثبات‌دهنده در کاهش درد و بهبود عملکرد مؤثرتر از تمرین‌های متداول می‌باشند.

متن کامل [PDF 211 kb]   |   متن کامل (HTML)   (3148 دریافت)    
نوع مطالعه: مقاله اصیل پژوهشی | موضوع مقاله: نورولوژي
دریافت: 1391/1/29 | پذیرش: 1391/12/19 | انتشار الکترونیک: 1394/12/20

ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:
CAPTCHA

ارسال پیام به نویسنده مسئول


بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.

کلیه حقوق این وب سایت متعلق به مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی بیرجند می باشد.

طراحی و برنامه نویسی : یکتاوب افزار شرق

© 2024 CC BY-NC 4.0 | Journal of Birjand University of Medical Sciences

Designed & Developed by : Yektaweb